«در سال‌های ۱۹۶۰ (اوایل سال‌های [[۱۳۴۰]] خورشیدی) که ویدئو در حکم هنر در مجامع هنری به دنبال جایی برای خود بود، سینما و تصاویر متحرک بیش از نیم قرن بود که در اذهان مردم جایگاهی محکم و آشنا داشت. ورود نخستین دوربین فیلمبرداری به ایران به سال ۱۲۸۰،[[.۱۲۸]]، تقریبا همزمان با اروپا و آمریکا و ساخت نخستین فیلم های سینمایی در ایران به سال ۱۳۰۹ روی داد. تلویزیون نیز با کمی اختلاف زمانی با غرب، بین سال های ۱۳۳۰ [[.۱۳۳]]تا[[ ۱۳۴۰]] در ایران جای خود را در خانه های مردم یافت. اما ویدئو در اواخر دهه [[۱۳۵۰]] به خانه های ایرانی راه پیدا کرد، و محدودیت هایی در حمل و نگهداری ویدیو و ویدیو کاست در دوره ای پس از انقلاب و سال های جنگ با عراق می توانند عاملی در تاخیر رواج این رشته هنری در ایران به حساب آید. در سال های بعد، با بازتر شدن نسبی فضای سیاسی، کاهش فشار های اقتصادی و آسان تر شدن ورود کتاب و مجله هنری به ایران در کسب و افزایش اطلاعات در زمینه های مختلف هنری به همراه داشت . بدون شک، ارتباط از طریق [[شبکه های جهانی ]]، [[اینترنت ]]و[[ ماهواره]] و استفاده روزمره آن ها در همه زمینه ها از جمله هنری تاثیرات خود را به جا گذاشت.
از آنجا که ویدیو بیش از هر[[ رسانه ]]هنری دیگری وابسته به وضعیت رایج پیشرفت [[تکنولوژی]] و یا استفاده از آن است ،است، نسل جدید هنرمندان ایرانی پس از آشنایی و کسب تجربه استفاده از این رسانه را آغاز کرد. چنانچه نخستین جوایز بین المللی هنر ویدیویی ایران در سال های دهه ۱۳۸۰دریافت شود.
ویدیو آرت در ایران هنری نوپا است و بسیاری از هنرمندان ایرانی که در این شاخه فعالند ،فعالند، فعالیت هنری خود را با رسانه های دیگر آغاز کرده اند و پس از دوره نقاشینقاشی، ، عکاسی ،عکاسی، یا فیلم سازی حرفه ای به این رسانه روی آورده اند ،اند، گرچه امروز بسیاری از هنرمندان جوان از همان دوران دانشجویی این رسانه را بر می گزینند. امکانات بیانی نا محدود ،محدود، قدرت تاثیر شگرف بر مخاطب و مناسب بودن هزینه های تولید ،تولید، از عوامل رواج این رسانه در تولید هنری است. حاصل کار نیز می تواند تقریبا در هر جایی به نمایش در آید ،آید، از گالری های خصوصی گرفته تا کارگاه ها یا خانه های هنرمندان.
بنابراین رواج این رسانه در بین هنرمندان ایرانی و تکنیک های استفاده از آن کما بیش با جهان همساز است ، اما محتوی طرح شده می تواند از بسیاری جهات ممتاز باشد. گر چه کشوری را نمی توان یافت که موقعیت منحصر به فردی نداشته باشد ،باشد، اما تلاش جامعه ایرانی امروز برای گذار از [[سنت]] به[[ مدرنیته ]]همراه با حفظ باور های قدیمی و ارزش های سنتی به[[ هنر معاصر ]]این کشور خصلتی متمایز می بخشد.» <ref> دارابی، ص ۳ </ref>
