استقرا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''روش استقرایی ـ قیاسی''' روشی است که از زمان [[ارسطو]] باب شده، و در سیر تحولی خود در [[رنسانس|عهد رنسانس]] در علوم مختلف تجربی آن را نقد و بررسی کرده‌اند. در مجموع می‌توان گفت دانشمندان مختلف اصل روش استقرایی ـ قیاسی را پذیرفته بودند، اما کسانی مانند [[فرانسیس بیکن|بیکن]] در قرن شانزدهم و هفدهم در کیفیت شرایط و اصول موضوعه اش مجادلاتی با روش ارسطویی داشته‌اند که این مجادلات به تصحیح روش ارسطویی می‌انجامید، ولی در کنار این روش، روش استقرایی محض، که مورد تأیید کسانی چون [[دانس اسکوتوس|دونس اسکوتس]]، [[اکام]]، [[دیوید هیوم|هیوم]] و [[هرشل]] بود، در قرن نوزدهم به همت [[جان استوارت میل]] به‌طور فزاینده ای تبلیغ و ترویج شد. میل مدعی بود که از راه استقرای صرف و بدون کاربست روش قیاسی می‌توان به ضرورت و [[علیت]] پدیده‌ها دست یافت. روش استقرایی محض در قرن بیستم به مکتب اصالت تجربه انجامید. این مکتب به‌طور کلی [[منکر]] هرگونه [[معرفت]] پیشین و غیر حسی است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=درآمدی تاریخی به فلسفه علم|نام خانوادگی=|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=69}}</ref>