فلز: تفاوت میان نسخه‌ها

حالت جامد یا مایع فلزات عمدتاً از ظرفیت اتم‌های فلزی ناشی می‌شود که به آسانی الکترون‌های پوسته بیرونی خود را از دست می‌دهند. به‌طور کلی، نیروهایی که الکترون‌های لایه بیرونی یک اتم را در جای خود نگه می‌دارند، ضعیف‌تر از نیروهای جاذبه روی همان الکترون‌ها هستند که از برهم‌کنش بین اتم‌های فلز جامد یا مایع ناشی می‌شوند. الکترون‌های درگیر تغییر مکان پیدا می‌کنند و ساختار اتمی یک فلز را می‌توان به‌طور مؤثری به‌عنوان مجموعه‌ای از اتم‌های تعبیه‌شده در ابری از الکترون‌های نسبتاً متحرک تجسم کرد. به این نوع برهمکنش، [[پیوند فلزی]] می‌گویند.<ref name="morty">{{cite book|author=Mortimer, Charles E.|title=Chemistry: A Conceptual Approach|url=https://archive.org/details/chemistryconcept00mort|location=New York|publisher=D. Van Nostrad Company|edition=3rd|year=1975}}</ref> استحکام پیوندهای فلزی در فلزات مختلف در حوالی مرکز سری فلزات واسطه به حداکثر می‌رسد، زیرا این عناصر دارای تعداد زیادی الکترون جابجا شده هستند.<ref name="morty"/>