سردار افشار در خلال چهار[[جنگ]] پیاپی که با شورشیان افغان داشت توانست سردسته آنان، یعنی اشرف و همراهانش را در مناطق [[مهماندوست]] [[دامغان]]، [[سردره خوار]] (نزدیک [[تهران]]) [[مورچه خورت]] اصفهان و [[زرقان]] [[فارس]] در هم بکوبد. راه را برای استقرار مجدد حکومت صفوی هموار کند. پس از آن در طول چندین نبرد بزرگ و کوچک با ترکان [[عثمانی]] که بیست سال طول کشید (به غیر از یک مورد) همه جا نادر پیروز بود. وی نیروهای عثمانی را شکست داد و آنان را از خاک ایران تا منتهی الیه [[دریای سیاه]] و [[ارمنستان]] و [[گرجستان]] بیرون راند. نیروهای [[روس|روسی]] نیز که وصیت [[پتر کبیر]] از اختلافات درونی ایران استفاده کرده بودند با سیاست و تدبیر عاقلانهویعاقلانه وی تمامی خطه شمال و باریکه ساحلی [[خزر]] را (از [[دربند]] و [[باکو]] تا [[مازندران]]) تخلیه کردند. نادر با بهره گیریهایگیری های به موقع از ضعفهایی که [[شاه تهماسب دوم]] (۱۱۴۵ – ۱۱۲۵ ه.ق.) از خود نشان داد وی را از سلطنت خلع کرد. پس از آن با خلع فرزند خردسال شاه تهماسب دوم یعنی [[عباس سوم]] از سلطنت خود در [[شوال]] سال ۱۱۴۸ ه.ق. با رای و اراده بزرگان، سرداران، ریش سفیدان و [[روحانی]]ان عالیمرتبه‌ای که در [[دشت مغان]] گرد آورده بود، سلطنت نشست. اقدامات بعدی او، سرکوبی سرکشان داخلی در قندهار و ایجاد نظم در سراسر کشور بود. از آنجا که دولت گورکانی هند جمعی از فراریان افغان را پناه داده بود و به توقعات نادر نیز وقعی نمی‌نهاد، نادر ناچار شد که عازم شبه قاره شود. نبرد قطعی میان فریقین، در منطقه کرنال در ۱۵ ذیعقده سال ۱۱۵۱ ه.ق. (۲۴ فوریه ۱۷۳۹ ه.) روی داد که به شکست محمد شاه گورکانی انجامید. نادر به همراه سپاهیان خود وارد دهلی شد پس از ضرب سکه و اعلام انقیاد حریف، دگرباره تخت سلطنت را به محمد شاه واگذاشت. پادشاه گورکانی نیز در مقابل آن، مناطق غربی آب اتک و رودخانه سند را به ایران تسلیم کرد. شهرت دارد که نادر در حین عزیمت به هند حاکمی برای کشمیر معین کرد، ولی دلایل دیگری درباره تثبیت حاکمیت او بر آن منطقه در دست نیست.
