'''گارد جاویدان پهلوی''' نام یگان ویژه‌ای در دوران پادشاهی [[محمدرضا پهلوی|محمدرضا شاه پهلوی]] بود که مسئولیت حفاظت از دودمان شاهنشاهی و کاخ‌ها و ابنیه سلطنتی را بر عهده داشت
از سال [[۱۳۰۳ (خورشیدی)|۱۳۰۳]] تا پایان پادشاهی [[رضاشاه]]، تنها یک واحد نظامی به استعداد یک گروهان پیاده [[ارتش]] که به نوبت توسط لشکر ۱ (مستقر در باغشاه)یا لشکر ۲ مرکز (مستقر در منطقه قصر) تامین می شد مسئولیت نگهبانی از ایشان و خانواده سلطنتی و ابنیه و کاخ ها را بعهده داشت. بعدها و در آغاز پادشاهی [[محمدرضا پهلوی|محمدرضا شاه پهلوی]]، این یگان در قالب یک تیپ ۲۷۰۰ نفره به استعداد ۴ گردان ارتقا یافت که شامل ۱ گردان گارد جاویدان (حدود ۷۰۰ نفر) از افسران و درجه داران کادر و ۳ گردان وظیفه بود. تیپ گارد شاهنشاهی یکی از ۳ تیپ لشکر ۱ را تشکیل می داد هر چند تحت امر فرمانده لشکر نبود و تنها از نظر لجستیک به لشکر وابسته بود. در سازمان جدید گارد جاویدان با استعداد یک تیپ، جمعی لشکر ۱ پادگان مرکز گردید و فرماندهی آن را تیمسار سید محسن هاشمی نژاد عهده دار شد. لایه اول حفاظت توسط مامورین مخصوص با لباس غیره نظامی از زبده ترین نیروهای گارد جاویدان و لایه دوم حفاظت بعهده گارد جاویدان و بعد از آن از سربازان وظیفه در لایه سوم استفاده می شد. پس از ترور ناموفق محمد رضا شاه توسط سرباز [[رضا شمس‌آبادی|رضا شمس آبادی]] در ۲۱ فروردین ۱۳۴۴ به‌تدریج این سازماندهی مورد تجدید سازمان قرار گرفت به ترتیبی که نیروهای وظیفه از آن خارج و تنها از کادر رسمی نیروی زمینی در سازمان آن استفاده شود. بعدها این تیپ از لشکر۱ منتزع و به صورت تیپ مستقل در آمد (محل سرلشگری) و خود لشکر ۱ نیز به «لشکر پیادهٔ گارد شاهنشاهی» تغییر نام داد و به همراه «تیپ مستقل گارد جاویدان» با قریب ۱۲ هزار نفر و «مرکز آموزش» ، مجموعاً سازمان گارد شاهنشاهی را با قریب ۳۳ هزار نفر را تشکیل می دادند که فرماندهی آنرا سپهبد محسن هاشمی نژاد عهده دار بود.
در سال ۱۳۵۷ فرماندهی گارد شاهنشاهی به‌عهدهٔ تیمسار سپهبد [[عبدالعلی بدره‌ای]] بود که هم‌زمان با انتصاب ارتشید [[عباس قره باغی]] به سمت ریاست ستاد بزرگ ارتشتاداران، فرماندهی نیروی زمینی شاهنشاهی را نیز به‌عهده گرفت.معاونت فرماندهی گارد شاهنشاهی به‌عهدهٔ تیمسار سپهبد [[مهدی رحیمی]] بود که در تاریخ ۲۷ دی ماه ۱۳۵۷ با حفظ سمت به سمت ریاست کل شهربانی نیز منصوب گردیده بود. بررسی سوابق خدمتی هر دو امیر مورد اشاره نشان می‌دهد که با توجه به اینکه بخش عمدهٔ دوران کاری ایشان در پست‌های ستادی خلاصه گردیده بود، تجربهٔ کاری لازم برای مهار بحران با آن ابعاد را نداشتند. کارشناسان انتصاب این دو تیمسار را در پست‌های کلیدی یاد شده از اشتباهات پادشاه می‌دانند که به سقوط نظام شاهنشاهی منجر گردید. (بدون ارجاع به منبعی موثق)
