افغانستان در ۱۹۲۳: تفاوت میان نسخه‌ها

مردمان قبایل دو تبعه انگلستان را در مرز شمال-غربی هند در کوهات و لندی کوتل به قتل می‌رسانند و قاتلین به افغانستان فرار می‌کنند. حکومت افغانستان به تاریخ ۴ جون به سفیر انگلیس در کابل اطلاع می‌دهد که دستور دست‌گیری سریع این افراد صادر شده‌است اما چند هفتهٔ سپری می‌شود تا این افراد دست‌گیر می‌شوند. بریتانیا مشکوک می‌شود که امیر در تبانی با بلشویک عمل نموده و قصداً انگلستان را تمسخر می‌کند. پس از این‌که قاتل‌ها دست‌گیر می‌شوند، آن‌ها قبل از محکمه موفق می‌شوند، فرار کنند. هرچند هیچ ثبوتی مبنی برهم‌دستی مقامات در این فرار وجود ندارد اما به هر حال این کار یک تأثیر بد برجای می‌گذارد. برای جبران کردن این کار، حکومت افغانستان تدابیر جدی‌تر علیه قانون گریزان در مرز اتخاذ می‌کند و یک کمیسیون مشترک افغان و انگلیس در اکتوبر در کراچی باهم ملاقات می‌نمایند تا بالای چند رویدادی که رخ داده‌است، تحقیق نمایند. اما با این وجود، از این مقطع به بعد مسائل به‌جای این‌که بهبود یابد، شدیداً بدتر می‌شود. افغان‌ها شک می‌کنند که انگلستان یک باردیگر در حال طراحی نقشه‌های امپریالیستی است و تلاش دارد تا به‌طور مطلق بالای کشور تسلط یابد. این احساسات قویاً از جانب سفیر افغانستان در پاریس، سردار طرزی خان، در مصاحبهٔ که با روزنامه نیشن انجام می‌دهد، ابراز می‌نماید. وی بریتانیا را متهم می‌کند که به‌طور خاص در سه ماه گذشته یک مقدار تسلیحات نیروهای پولیس افغانستان را در بمبی نگه داشته‌است، که این امر معاهده ۱۹۲۱ افغانستان و بریتانیا و هم‌چنین کنوانسیون ۵ جون همین سال را نقض می‌کند، بریتانیا در این معاهده علاوه بر سایر موارد تعهد قبلی بریتانیا مبنی بر اجازه ترانزیت تسلیحات به افغانستان از طریق هندوستان را تصدیق نموده‌است. بریتانیا در دفاع از خود می‌گوید، که طبق این معاهده واردات تسلیحات تا زمانی اجازه داده می‌شود که نیت حکومت افغانستان دوستانه بوده و هیچ‌گونه تهدیدی مستقیم متوجه هندوستان نباشد. تا اواخر این سال شرایط رابطه میان کشور به‌طور کلی جدی خوانده شد. باور براین است که شک افغان‌ها نسبت به نیت بریتانیا ریشه در تلقین سایر کشورها به‌ویژه [[روسیه]] و فرانسه دارد، مثلاً مقالهٔ دو آتشه در ۲۶ دسمبر در روزنامه لی‌ایر ناویل نشر می‌شود و در آن گفته می‌شود، که آنچه بریتانیا را بی‌قرار کرده‌است فعالیت یاغی‌ها نیست بلکه سیاست مستقل افغانستان است. آخرین اقدام بریتانیا در جریان سال این تقاضا است که نماینده بلشویک باید از افغانستان بیرون کرده شود، قدمی که از جانب روسیه یک «اولتیماتوم» پنداشته می‌شود.

امیر حقوق انحصاری پژوهش‌های باستان‌شناختی در افغانستان را به فرانسه می‌دهد و حفاری‌ها در مناطق نزدیک به کابل توسط آلفرد فوشر استاد دانشگاه سوربون و مقام ارشد آیین بودائی شروع می‌شود. اعتراضی که از جانب حکومت بریتانیا صورت می‌گیرد. فوشر می‌خواهد از سر اورل اشتاین که [[باستان‌شناسی|باستان‌شناس]] معروف انگلیسی است دعوت نماید، تا در پژوهش‌ها در افغانستان سهم بگیرد. اما بنا بر هر دلیلی این دعوت انجام نمی‌شود و فوشر در ماه دسمبر به‌جای این‌که برای آغاز حفاری به جلال‌آباد برود، جای که نیت اصلی وی بود، بنا بر دستور پاریس به [[ولایت بلخ]] که در ۳۵۰ مایل شمال کابل و در همسایه‌گی هندوکش قرار دارد می‌رود، جای که از نظر سر اورل اشتاین یک ولایت باستانی مهم تلقی می‌گردید.