نسل اول شبکه تلفن همراه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نسل۱''' (۱G) کوتاه شده برای عبارت «نسل اول [[فناوری تلفن بیسیم]]» می‌باشد. اینها استانداردهای تلفن همراه '''آنالوگ''' است که در سال [[۱۹۸۰]] مطرح شد و تا هنگام جایگزینی با تلفن هایتلفن‌های '''دیجیتال''' [[نسل۲]] ادامه داشت. تفاوت اصلی بین دو سیستم تلفن همراه، نسل۱ و '''نسل۲''' اینست که شبکه‌های نسل۱ از سیگنال هایسیگنال‌های رادیویی آنالوگ استفاده می‌کردند در حالی که شبکه‌های نسل۲ از سیگنال هایسیگنال‌های رادیویی دیجیتال.<br />

گرچه هر دوی سیستم هاسیستم‌ها از سیگنال‌دهی دیجیتال برای اتصال به برج هایبرج‌های رادیویی استفاده می‌کنند، بقیه سیستم تلفنی، تماس در نسل۲ به همان صورتِ نسل۱، سیگنال هایسیگنال‌های دیجیتال رمزگذاری می‌شوند، با این تفاوت که نسل۱ در فرکانس هایفرکانس‌های بالاتر مخابره می‌شود، معمولاً ۱۵۰MHz و بالاتر. <br />

استاندارد شبیه این، [[NMT]] (تلفن همراه شمالی) است، که در کشورهای شمالی (و وابسته به شمال) از قبیل [[کشورهای شمالی]]، ''سوئیس''، [[هلند]]، [[اروپای شرقی]]، و [[روسیه]] استفاده می‌شد. انواع دیگر شامل [[AMPS]] (سیستم تلفن همراه پیشرفته) در [[آمریکا]]، [[TACS]] (سیستم ارتباطی دسترسی کلی) که در [[انگلستان]]، [[C-۴۵۰]] در [[آلمان غربی]]، [[پرتغال]] و [[آفریقای جنوبی]]، [[Radiocom ۲۰۰۰]] در [[فرانسه]]، و [[RTMI]] در [[ایتالیا]]. در ژاپن سیستم هایسیستم‌های گوناگونی وجود داشت. سه استاندارد TZ-۸۰۱، TZ-۸۰۲ و TZ-۸۰۳ توسط NTT توسعه یافت، که یک سیستم محاسباتی توسط DDI اجرا و توسط JTACS (سیستم ارتباطاتی دسترسی کلی ژاپن) استفاده شد.<br />