خاطرات یک مغ: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه لاتین «ماگو»، برگرفته از واژه ایرانی «مَغو» است که توسط ایرانیان غربی باستانی([[پارت]] ها)، که به روحانیون نسبت داده می‌شد و بعد ها در دوره [[ساسانیان]]، به واژه «مٌغ» تبدیل شد. [[گزنفون]] در کتاب [[کوروش نامه]]، بنیان گذار طبقه [[مغان]] را [[کورش]] بزرگ می‌داند و [[ارسطو]] در کتاب درباره فلسفه می‌گوید : "مغان حتی از مصریان قدیم ترند." واژه مغ که پیش از [[زرتشت]] به طور عام برای روحانیون به کار می‌رفت، بعدها نشانگر طبقه خاصی به نام مغان شد که در آیین زرتشت، وظیفه روحانیت را بر عهده داشتند. مغان، روحانیون کیش ملی ایرانیان بودند، اما این واژه در سده پنجم پیش از میلاد، به شکل واژه [[مگوس]] ([[مجوس]]) به یونان رسید و واژه [[مجیک]] به معنای جادو از آن مشتق شد. چرا که در دوران باستان، مرز میان دین و جادو روشن نبود و روحانیون را [[جادوگر]] می پنداشتند. پس از ورود افکار ایرانیان به یونان، طبقه‌ای به نام [[مجوسان]] در [[یونان]] ظهور کردند که به امور ماوراءالطبیعه می‌پرداختند. مجوسان مرد بودند. جادوی آنان از سحر ساحره‌های عوام جدا و متعالی تر بود و رساله‌های گوناگونی تألیف کردند و عقاید درون آنها را به [[زرتشت]] پیامبر نسبت می‌داند. بدین ترتیب، در [[جامعه الحاد]] و [[چندخدایی]] غرب در [[دوران باستان]]، طبقه مغان، آیین اسراری، و عرفانی متعالی برای ارتباط مستقیم انسان با خدا، به دور از مراسم و تشریفات رایج در جامعه آن دوران عرضه می‌کرد. کراماتی داشتند و مسیری برتر برای زندگی بشر پیشنهاد می‌کردند. [[دیوجنس لتریوس]] در تعریف مغان می‌گوید «مغان عصرعمر خود را صرف پرستش خدا می‌کنند. [[قربانی]] می‌کنند، [[دعا]] می خوانند. [[بت پرستی]] و [[شمایل پرستی]] را محکوم می‌کنند. برای خدایان جنسیت قایل نمی‌شوند. به [[عدالت]] و تقوا پابندند. و سوختن اجساد مردگان را روا نمی‌دانند، [[غیب گویی]] می‌کنند، آویختن زینت آلات و [[طلا]] را بر خود مجاز نمی‌دانند. لباس سفید می پوشند. بستر خواب خود را بر زمین می گسترانند. در خوراک به سبزی و نان جو و پنیر اکتفا می‌کنند. می پندارند آدمی در آینده جاودانه خواهد زیست...»<ref>خاطرات یک مغ (مقدمه کتاب) </ref>