شرابهای منطقه شامپاین قبل از قرون وسطی شناخته شده بودند. [[کلیسا]]ها مکانهایی برای تولید شراب داشتند و کشیشان از شراب در مراسم آیینی و دینی خود استفاده می‌کردند. پادشاهان [[فرانسه]] به صورت سنتی در Remis غسل داده می‌شدند و از شامپاین برای قسمتی از مراسم تاجگذاری استفاده می‌کردند.
پادشاهان رنگ، روشنایی، درخشش و تلالو [[شراب]] را می‌ستودند و از آن برای اعلام بیعت با دیگر پادشاهان در [[اروپا]] استفاده می‌کردند. در [[قرن]] ۱۷ میلادی همچنان از شامپاین به عنوان شرابی برای جشن در کشورهای [[اروپا]]یی استفاده می‌شد. انگلیس در آن دوران بیشترین مصرف کنندگان شامپاین را در بین [[کشور]]های دیگر داشت.
اولین آگهی این نوع شرابها حدود سال 1535 میلادی و در جایی به نام Limoux ساخته شد. در سالهای ۱۷۰۰ میلادی، شامپاین، نوشیدنییعنی ایینوشیدنی‌ایی که در حال حاضر ما آنهاآن را می‌شناسیم، تولدمتولد یافتشد. حداقل ۳۰ سال قبل از کارِتلاش‌هایِ Dom Perignon، دانشمندانفیزیک‌دانان [[انگلیس]]ی و فیزیکدانان یک تخمیر ثانویه را با اضافه کردن [[شکر]] ، به‌دست آوردندآورده بودند. در سال ۱۶۶۲ میلادی Merrettn به خانواده سلطنتی [[کاغذ]]ی را ارائه داد که در آن در مورد جزئیات روشی به نام «شامپاین» یا «شامپاین مِتُد» نوشته شده بود.
اگرچه کشیش فرانسوی دام پریگنون(Dom Perignon)، شامپاین را اختراع نکردنکرده ولیاست، امّا سهم قابل توجهی در توسعهتوسعه، ساخت و پرداخت این نوع شراب ارائه دادداده است. به عنوان مثال قرار دادن یک [[چوب]] پنبه بر دهانهدهانه‌ی ظرفبطری‌ها برای اینکهجلوگیری جلواز فشار تخمیرگازهای وحاصل گازهایاز تخمیر، تخمیریاز گرفتهکارهای شوداوست.
گفته می‌شود که شامپاین به صورت تصادفی ایجاد شده البته بسیاری دیگربر عقیدهاین دارندعقیده‌اند که اولین شامپاین با ریواس ساخته شد، اما آن روش به علت هزینه دارپرهزینه بودن آنبه مرور تغییر کرد.
در کلتمامی اروپا درباریان، شامپاین را به عنوان شرابی یکتا و بی نظیر می‌شناختند و آن را به قدرت و اشرافیت ربط می‌دادند. افرادی که شامپاین را می‌ساختند به تاریخ و هویت شرابشان علاقمند بوده و به این خاطر شامپاین را به اشرافیت، فستیوالهاجشنواره‌ها و مراسم و تشریفات مذهبی نسبت داده و در خورِدرخورِ این مراسم و همچین افراد ثروتمند می‌دانستند. تلاش این افراد با پدیدار شدن طبقه متوسطی که سرمایه خود را در راههایی مانند آنخریدن شامپاین خرج می‌کردند، مقارن گردید و در نتیجه سازنندگان شامپاین سود بسیاری کسب کردند.
در سال ۱۸۶۶ میلادی، جورج لیبورن(George Leybourne) یکی از افراد سرشناس و ستارگانهنرمندان آن روزها، حمایت و تبلیغ شامپاین را مشغله‌ی خود ساخت. یکی از سازندگان شامپاین به نام موئت (Moët) از وی خواست تا در مورد شامپاین ترانه‌هایی بسازد. به‌ویژه در مورد مواردی چون مزه، تأثیرتأثیرات آن و داشتن یک زندگی خوب و زیبا با شامپاین. این ستارههنرمند همچنین قبول کرد که در هیچ مکان عمومیعمومی، نوشیدنیِ الکلی به غیر از شامپاین را ننوشد. لیبورن با این کارها آب و رنگ فریبنده‌ای به شامپاین، به عنوان یکی از مهمترین نوشیدنی‌های در مناسبات اجتماعی، داد به‌طوری که نتیجه آن هنوز دیده می‌شود و مردم شامپاین را با همان عناوین می‌شناسند.
در دهه ۱۸۰۰ میلادی، شامپاین بسیار شیرین تر از شامپاینی بود که امروزه نوشیده می‌شود. روس‌ها ترجیح می‌دادند در شامپاین به ازای هر یک لیتر، ۳۰۰ گرم شیرین‌کننده داشته باشند. تغییرات اساسی در شامپاین وقتی آغاز شد که پریِر جوئت (Perrier-Jouët) در سال ۱۸۴۶ میلادی، تصمیم گرفت بدون شیرین کردن انگورهای شرابی، آنها را به لندن صادر کند و به این ترتیب طرح شامپاین خشک (شامپاین مدرن)، در سال ۱۸۷۶ میلادی در انگلستان ایجاد شد.
