ذرات آلفا: تفاوت میان نسخه‌ها

ذرات آلفا را در ابتدا به عنوان کم نفوذترین تابش‌هایی که از مواد طبیعی گسیل می‌شوند، شناسایی کردند. در سال [[۱۹۰۳(میلادی)|۱۹۰۳]] [[ارنست رادرفورد]] نسبت بار به جرم آن‌ها را با استفاده از انحراف ذرات آلفایی حاصل از فروپاشی [[رادیوم]] در میدان‌های [[الکتریکی]] و [[مغناطیسی]] تعیین کرد. علی‌رغم مشکل بودن این آزمایش‌های اولیه ،اولیه، نتیجه رادرفورد ۲۵ درصد بیش از مقدار پذیرفته شده فعلی بود و در سال [[۱۹۰۹ (میلادی)|۱۹۰۹]] رادرفورد نشان داد همانطور که حدس زده می‌شد ذرات آلفا واقعا از هسته‌های [[هلیوم]] تشکیل شده‌اند.

پرتو آلفا ضمن عبور از درون اتم‌ها آن‌ها را یونیزه و یا تحریک می‌کند و در این عمل هر بار مقداری از انرژی خودش را از دست می‌دهد. به علت سنگین و پر انرژی بودن، ذره آلفا مجبور است که در طول مسیر کوتاهش همهٔ انرژی خود را از دست بدهد. یعنی شدت یونسازی آن خیلی زیاد است. برای بیان کمیت شدت یونسازی ،یونسازی، یونسازی ویژه تعریف شده است که آن تعداد از یون‌هایی است که در هر [[سانتیمتر]] از طول مسیر پرتو بوجود می‌آید.

'''بنیاد ماده''' ، مایکل اریک ،اریک، ترجمه نسیم بیابانی ،بیابانی، انتشارات علوی