نصرالله فلسفی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
AliBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ربات:اصلاح فاصلهٔ مجازی
Amirobot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ربات: تصحیح جایگذاری کاما، شمارگان هزارگان
خط ۶:
| توضیح تصویر =
| نام اصلی =
| زمینه فعالیت = [[محقق]] , [[مورخ]] , [[مترجم]]
| ملیت =
| تاریخ تولد = [[۹ آذر]] [[۱۲۸۰]]
خط ۳۰:
 
== زندگینامه ==
'''نصرالله فلسفی''' فرزند میرزا نصرالله خان سوادکوهی مستوفی (از مستوفیان دربار قاجار) در سال ۱۲۸۰ در تهران متولد شد. تحصیلات مقدماتی را در مدرسه‌های اقدسیه و [[آلیانس]] و [[دارالفنون]] فراگرفت. فلسفی پس از تکمیل معلومات عالیه ،عالیه، به استخدام [[وزارت پست و تلگراف]] درآمد و در سال ۱۳۰۷ چند ماهی در [[وزارت دادگستری]] به خدمت پرداخت ،پرداخت، سپس به [[وزارت فرهنگ]] منتقل شد. از سال ۱۳۰۷ در [[دارالفنون]]، [[دانشسرای عالی]] و مدارس متوسطه تهران به تدریس تاریخ و جغرافیا و علوم ادبی پرداخت و با تاسیس [[دانشگاه تهران]] به عنوان استاد به تدریس تاریخ پیش از اسلام در دانشکده ادبیات مشغول گردید.
 
'نصرالله فلسفی از سال ۱۳۳۵ تا ۱۳۴۰ در سمت رایزن فرهنگی ایران در [[ایتالیا]] و [[اسپانیا]] مشغول خدمت بود تا سرانجام در سال ۱۳۴۳ به درخواست خودش بازنشسته شد و در اروپا ساکن گشت. وی همچنین مدتی نیز استاد مدعو در دانشگاه [[استراسبورگ]] [[فرانسه]] بود.
 
نصرالله فلسفی علاوه بر نویسندگی و ترجمهٔ کتاب‌های بسیار، مقالات تحقیقی درباره تاریخ و ادبیات ایران در نشریات به چاپ رساند. مقالات تحقیقی او درباره تاریخ و ادبیات ایران در نشریه‌هایی چون [[تعلیم و تربیت]]، مهر، سخن، شفق سرخ، اتحاد، [[یغما]]، وحید، مجلهٔ دانشكده ادبیات و علوم انسانی تبریز ،تبریز، نشریه كتابخانه ملی تبریز و وحید به چاپ رسیده است. فعالیت‌های روزنامه‌نگاری او در طی چهار دهه شامل مدیریت چندین مجله در دوره‌های مختلف بود که از آن جمله است: كفالت مجله پست و تلگراف (فقط سه شماره ۱۳۰۴) ، مجله ایران ( نشریه كلوپ بین‌المللی ایران برای تمبر و مجموعه‌های دیگر از ۱۳۰۱ تا ۱۳۱۱)، مجله [[تعلیم و تربیت]] (وابسته به [[وزارت معارف]]، ۱۳۱۳-۱۳۱۴) ، مجلهٔ مهر (از ۱۳۱۲ به مدت چهارسال) ، مدیریت و سردبیری مجله هفتگی امید (از ۱۳۲۲ به مدت سه سال)، و مجلهٔ ایرانیکا به زبان ایتالیایی (در دورهٔ رایزنی فرهنگی در ایتالیا).
 
نصرالله فلسفی در دوم خرداد ۱۳۶۰ ،۱۳۶۰، یک ماه بعد از ورود به ایران ،ایران، زندگی را بدرود گفت و در شهر ری در مزار [[حضرت عبدالعظیم]] به خاک سپرده شد.