محمد محمدی ملايری (زاده ۱۲۹۰خ [[ملایر]] - درگذشت ۱۳۸۱خ تهران)، ادیب و تاریخ‌نگار، استاد [[دانشگاه تهران]] و دانشگاه‌های دولتی [[لبنان]] و [[دانشگاه آمریکایی بیروت]] بود. از او علاوه بر مقاله‌هاي بسيار به زبان عربي و فارسي و كتاب فرهنگ ايراني پيش از اسلام، مجموعه‌يمجموعه شش جلدي تاريخ و فرهنگ ايران به يادگار مانده است.
== زندگی نامه ==
محمد محمدی ملایری در سال ۱۳۱۳ در [[دانشکده ادبیات دانشگاه تهران]] در رشته [[ادبيات فارسي]] پذیرفتهبه شدتحصیل وپرداخت. سپس از سوی دولت با بورسیهبورس دولتی به [[دانشگاه آمريكايي بيروت]] برای تحصیل در رشته [[زبان و ادبیات عربی]] فرستاده شدرفت. و پس از کسب دکتری تا سال ۱۳۴۶ به تدریس در دانشگاه لبنان پرداخت. سپس به [[تهران]] بازگشت و تا زمان بازنشستگی، رياست [[دانشكده الهیات و معارف اسلامی]] [[دانشگاه تهران]] را به عهده داشت. کارهای ایرانشناسیایران‌شناسی دکتر محمدی از سال ۱۳۱۶ آغاز شد. یکی از نکات حائز اهمیت در کار وی آن است که پژوهشهای ایرانشناسی خود را در یک کشور عربی، یعنی لبنان آغاز کرد. دو اثر او، «مقدمة درس الثقافة الایرانیة» و «اثرهائی الادب العربی» (که بعدا به نام القصة العربیة...، بیروت، ۱۹۴۰ چاپ شد) و النظم الاداریة الساسانیة و «اثرها فی دولة الخلفاء» مواد اساسی کتاب پرمایه فرهنگ ایرانی را تشکیل میدادند که در سال ۱۳۲۳ و سپس با ویرایش جدید در ۱۳۳۳ خورشیدی در تهران به چاپ رسید.
<ref>''دکتر محمد محمدی ملایری و دل ایرانشهر،ایرانشهر''، آذرتاش آذرنوش، مجله بخارا، شماره ۲۴، خرداد و تیر ۱۳۸۱</ref>
در دورانی که دکتر محمدی ملایری کرسی استادی دانشگاه بیروت را در اختیار داشت، مجله «الدراسات الادبیة» را بنیان‌گذاری کرد و انتشار داد. این مجله که نخستین شماره آن در ۱۳۳۸ خورشیدی در بیروت انتشار یافت، به دو زبان فارسی و عربی نگاشته میشد و همه مقالات آن به مسائل ایرانشناسی یا تقابل و تعامل عربی و فارسی اختصاص داشت.
