اصل عدم توسل به زور: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
'''توسل به زور''' توسط [[حقوق بین‌الملل عرفی]] و حقوق معاهده‌ای محدود شده‌است.
|پیوند = http://en.wikipedia.org/
|عنوان = Use of force by states
|زبان = انگلیسی
|بازیابی =۸
}}</ref> در بند ۴ مادهٔ ۲ [[منشور ملل متحد]] آمده:
خط ۱۰:
{{پایان گفتاورد بزرگ}}
بنا بر گفتهٔ لوئیس دوسوالد‌بک، دبیر کل کمیتهٔ حقوق‌دانان بین‌المللی این اصل از جمله اصول ارزشمند منشور ملل متحد است به این خاطر که از توسل به زوری که کشور‌ها ذاتاً به آن متمایل هستند، جلوگیری می‌نماید. اگرچه بر طبق دیدگاه تنی چند از مفسران، منع ذکر شده در بند ۴ مادهٔ ۲ منشور ملل متحد صرفاً کشور‌ها را از کاربرد زور در تمامیت ارضی و استقلال سیاسی دیگر دول باز می‌دارد اما عقیدهٔ عموم بر آن است که تمامیت ارضی و استقلال سیاسی، تنها دو عنصر تقویت‌کننده می‌باشند و این منع، دربرگیرندهٔ منعی عمومی است (به استثناء ۲ موردی که در منشورملل متحد درج گردیده ''دفاع شخصی و اقدامات [[شورای امنیت]] بر اساس فصل هفتم منشور'').<ref name=enwiki /> تفسیر اخیر در تاریخچهٔ منشور ملل متحد هم به نوعی بیان گردیده‌است.
«ما مردم ملل متحد مصمم گرده‌ایم به محفوظ داشتن نسل‌های آینده از بلای [[جنگ]] که دوبار در مدت یک عمر انسانی افراد بشر را دچار مصائب غیر قابل بیان نموده‌است.»<ref>حجت دولتشاه، ''منشور سازمان ملل متحد''، ص. ۱۶.</ref>
| |||