تئودور ژریکو: تفاوت میان نسخه‌ها

====کلک مدوسا ====

تئودور ژریکو در طی زندگی کوتاه خود چند اثری بیش بر جا نگذشت. اثری که شهرت جهانی پایدار او را تضمین کرد، بر مبنا ی هادسه ای واقعی ساخته شد. د ژوییه ۱۸۱۷ زمانی که ژریکو در ایتالیا به سر میبرد ، یک ناو محافظ فرانسوی که تعدادی مهاجر و سرباز را به سنگال می برد دور از آن ساحل به گل نشست. افسران و خدمه ی کشتی با خزیدن در چند قایق موجود جان خود را نجات دادند و اکثر مسافران را به امان خدا رها کردند.مسافران به هر ترتیبی که بود کلکی ساختند که ۱۵۰ نفر بر آن سوار شدند و به دریا زدند. پس از روزهای متمادی یاس و هرمان وصف ناپذیر ،فقط ۱۵ نفر از آنها زنده ماندند که کشتی در حال گذاری نجاتشان داد.

{{سرخط}} این رویداد که در فرانسه جنجال فراوانی به پا کرد ، در یک پرده نقاشی عظیم جاودانه شد. جریکو ،درست مانند گزارشگری امروزی، به تحقیق درباره ی واقعه و مصاحبه با بازماندگان پرداخت و آنگاه کار نقاشی را آغاز کرد .نقاشی لحظه ای (در سیزدهمین روز) را نشان می دهد که آنان هنوز به زندگی چسبیده اند و با اندک توان باقی مانده ی خود می کوشند به کشتی که درست در همان لحظه در افق پیدا شده علامت بدهند.

{{سرخط}} [[کلک مدوسا]] از لحاظ انتخاب موضوع کاملا غیر عادی بود. این نقاشی نه اسطوره های کهن، نه یک حادسه ی تاریخی مهم و نه یک آفریده ی ادبی یا چیزی ابداعی خود نقاش، بلکه یک حادسه ی حقیقی و به شدت بحث انگیز را نشان میداد.قهرمانان این حادسه موجودات استثنایی نبودند بلکه مردم عادی بودند. روشی که ژریکو در عبور از مرز مستند سازی به کار برده نیز همین قدر نا معمول و خاص بود: او.جای پیروی از رسم جاری و مصور کردن یک حادسه مهیج ، به جست و جوی معادل ها ی تصویری برای عذاب ،استیصال و بارقه ی هولناک امید در مسافران کشتی شکسته بر آمد ، و در نتیجه این واقیت متفاوت را تا سطح یک تمثیل عام و جذاب ارتقا داد.

{{سرخط}} خط مورب پرمخاطره سراسر تصویر را از گوشه ی راست پایین تا گوشه ی چاپ بالا در می نوردد و در جایی که بادبان تیره با ابر های سیاه ، سنگین و آبستن طوفان در آمیخته است، ختم میشود . این کوشش قطری در تقابل با ریتم هرم بدن هایی است که با ضعف اما دیوانه وار خود را بالا می کشند و در راس آن پیکار سیاه علامت دهنده به کشتی نجات قرار دارد . این پیکار مظهر توده ها ی له شده و در مانده ای است که امیدشان یکسره بر باد رفته . مرد ایستاده بر بالای خط افق ، نگاه ما را به سمت کشتی دور و نا پیدا که کانون تمامی امیدهاست و هدف واپسین رمق مصیبت زادگان ،هدایت می کند.

{{سرخط}} ترکیب بندی ، تنظیم روشنی و تاریکی و حرکت هماهنگ ، همگی از طریق وسایل صرفآ حسی و مستقل از محتوای روایی، درامی بصری را انتقال می دهد. بازتاب جریان حادسه ی به تصویر در آمده با جذب تاثیر عاطفی آن لحنی هم حسانه می یابد و در نتیجه، حکایت به زبان تصویری بازگو می شود. ژریکو با مراجعه آشکار به اصول هنری دیوارنگارانه ی واپسین داوری میکل آنجلو ،نه فقط در برابر رومانتیسم سالن که در زمان مقبول عام بود قد بر افراشت، بلکه در ضمن نخستین هنرمندی بود که به طور جدی سلطه ی سنت کلاسیک گرایی بر هنر پاریسی سده ی نوزدهم را زیر سوال می برد.<ref>کتاب هنر مدرنیسم نوشته ی ساندرا بکولا و ترجمه ی رویین پاکباز</ref>

====عضو به مثابه شکل====

در میان هنرمندان پس از انقلاب ،ژریکو به خشن ترین شکل مضمون اخته سازی نهفته در بازنمایی بدن مذکر قطعه قطعه شده و مجروح را مورد بهره برداری قرار می دهد. تصویر پردازی ژریکو بدون خاطره ی خشونت انقلاب ، کابوس گیوتین ، یا - در مورد تصاویر مکرر او از مردان زخمی - از دست رفتن بنیه ی سیاسی فرانسه پس از سقوط ناپلون ، غیر قابل تصور است.

 

== منابع ==

* Wikipedia contributors, "Théodore Géricault," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Th%C3%A9odore_G%C3%A9ricault&oldid=221081453 (accessed June 22, 2008).

 

{{پایان چپ‌چین}}