خودمحوری: تفاوت میان نسخه‌ها

از دیدگاه [[ژان پیاژه]] خودمیان بینی ([[Egocentrism]]) حالت روانی بهنجاري است که در آن نبود تمایز میان واقعیت شخصی (واقعیت از دیدگاه و در ذهن شخص) و واقعیت عینی قابل مشاهده می باشد <ref name="Mansour & Dadsetan">منصور، محمود و دادستان، پریرخ (1367). ''دیدگاه پیاژه در گستره تحول روانی به ضمیمه آزمون هاي عملیاتی در پژوهش هاي ژنتیک و بالینی''. تهران: ژرف.</ref>. به بیان دیگر خودمیان بینی به مفهوم ناتوانی در درك نظرهاي دیگران و نبود احساس نیاز به جستجوي دیدگاه ها و واقعیت هاي موجود موافق و مخالف براي تایید نظر خود است. در نظام پیاژه هر دوره با خودمیان بین ویژه خود شروع شده و با تمرکززدایی پایان می یابد. در مرحله [[عملیات عینی]] نیز کودك خودمیان بین (به ویژه در مرحله [[پیش عملیاتی]]) خود را در مرکز جهان می بیند <ref name="Wadsworth">وادزورث، باري (1378). ''روان شناسی رشد: تحول شناختی و عاطفی از دیدگاه پیاژه''. (مترجمان جواد صالحی فدردي، امیر امین یزدي). مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد.</ref>. این ویژگی که در 2 سالگی (آغاز مرحله [[پیش عملیاتی]]) در اوج خود می باشد در شرایط طبیعی و بهنجار در حدود 11 سالگی (پایان مرحله [[عملیات عینی]]) به پایین ترین سطح می رسد و البته جاي خود را به شکلی دیگر که ویژه دوره عملیات صوري است می دهد <ref name="Naderi">نادری، محمد رامین (1389). ''تحلیل وب سایت های کودکان از دیدگاه نظریه رشد شناختی پیاژه: نیم دوره عملیات عینی''. (استاد راهنما مهری پریرخ). پایان نامه کارشناسی ارشد، گروه کتابداری و اطلاع رسانی، دانشگاه فردوسی مشهد. 1389. </ref>.