بر طبق نظریهٔنظریّهٔ [[اسکینر]]، تنبیه نمایشی است از یک تقویت کننده ی منفی (یک محرک بیزارکننده) یا دور شدن از یک تقویت کننده ی مثبت. «بنابراین مهم ترین اثر تنبیه، ایجاد شرایط بیزارکننده ای است که از ان احتراز می شود...» اما اسکینر مطلب را ادامه داده، بیان می کند که تنبیه نمی تواند رفتار را برای همیشه نابود «اگر از تنبیه به طور مکرر خودداری شود، تقویت کننده ی شرطی منفی به خاموشی می گراید. در این صورت رفتار ناسازگار کم کم تقویت می شود و رفتار تنبیه شده سرانجام پدیدار می شود ... اگر تنبیه قطع گردد، رفتار مورد نظر ممکن است با نیروی تمام ظاهر شود. »روانشناسان اجتماعی این اصطلاح را در معنای وسیعی به صورت «تحمل عواقب ناگوار و ناخوشایند (غیر از موارد بدون پاداش) برای یک عمل بکار می برند.<ref name="jhf" />
