دشت هویج: تفاوت میان نسخه‌ها

: '''گُر''' و یا '''آگِر''' در گویش ایرانیان باستان به معنای [[آتش]] (هنوز هم واژه گُر گرفتن به معنی شعله‌ور شدن آتش در زبان فارسی به کار می‌رود) و '''چال''' نیز به معنای جایگاه بوده است که این دشت را در گذشته گرچال به معنای جایگاه آتش یا آتشدان می نامیده اند. گمان بر این است که علت این نامگذاری گرمتر بودن این دشت نسبت به قله های سر به فلک کشیده اطرافش همچون یک آتشدان و پدید آمدن جانپناهی برای فرار از [[سرما]]ی مرگ آور بوده است. به روایتی دیگر این دشت '''سرزمین آتش ایزدی''' بوده است که بنا بر روایات [[شاهنامه]]، [[فرانک (مادر فریدون)|فرانک]] پس از مرگ همسر جوانش [[آبتین]] به دست [[ضحاک]] و برای فرار از ستم وی، فرزند خردسالش [[فریدون]] را در آنجا به دست [[دشتبان]] سپرده است تا بزرگ شود.