رویداد انقراض پرمین–تریاس: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ربات ردهٔ همسنگ (۲۲) +مرتب+تمیز(۲.۷): + رده:زیستشناسی+رده:دیرینشناسی |
ابرابزار |
||
خط ۱:
'''انقراض پرمیان''' بزرگترین
محققان براین عقیده‌اند که
مکانیزم پیشنهادی برای حادثه فاجعه بار شامل این موارد است. آتشفشان‌ها و فوران‌های [[بازالت|بازالتی]] (که آثار آن در سیبری و شمال چین موجود است.) که به مدت ۱ میلیون سال به طول انجامید به موجب این پدیده گازهای سمی همچون دی اکسید گوگرد در اتمسفر پخش شد که باعث کاهش نور دریافتی خورشید گردید و زمین وارد یک عصر یخبندان شد. سپس گاز دیگری به نام سولفید دی هیدروژن به خاطر کمبود اکسیژان که از فساد مواد آلی در دریاها تولید می‌شود در اتمسفر پخش شد که باعث خفگی اکثر موجودات گردید.
بعد از پایان فعالیتهای آتشفشانی گاز دی اکسید کربن در فضا پخش شد که باعث گرم شدن آنی زمین شد در این دوره حدود ۹۵٪ موجودات منقرض شدند و بعد از این دوره با انقراض اکثر موجودات خزندگان بودند که بیشترین تطبیق را یافتند که به حاکم بلامنازع دوره مزوزویک تبدیل شدند
== آغاز زنده شدن دوباره زمین ==
اینکه چرا حدود پنج میلیون سال طول کشید تا زمین پس از مرگش در اثر این انقراض، زنده شود از پرسش‌های طولانی دانش‌مندان به شمار می‌رفت. این در حالی است که در سایر رخدادهای مشابه، این زنده شدن زمین حدود چندهزار سال بیشتر زمان نمی‌برد. پژوهشی انجام شده توسط تیم پژوهشی پل ویگنال (Paul Wignall)، [[دیرین‌شناس]] [[دانشگاه لیدز]]، نشان می‌دهد که گرمای زمین در آن هنگام، که باعث شده بود دمای سطحی دریاهای عصر مابعد پرمیان به ۴۰ درجه سانتیگراد برسد، مانع از این احیا می‌شد. این گرما حتا باعث نابودی حلزون‌های سخت‌جان و [[صدف دوکفه‌ای|صدف‌های دوکفه‌ای]] شد. به نظر می‌رسد که اگر گیاهان استوا در آن هنگام وجود نداشتند و [[دی‌اکسید کربن]] هوا را نمی‌گرفتند تا از آن راه دمای جو اندکی پایین بیاید، زندگی هیچ گاه به زمین باز نمی‌گشت.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده =کریستین دل‌آمور |نشانی= http://radiozamaneh.com/science/2012/10/22/20957|عنوان= روزی که زمین، روی حیات را به خود ندید|اثر = [[مجله جغرافیای ملی]]| ناشر =[[رادیو زمانه]] |تاریخ =۱ آبان ۱۳۹۱ |تاریخ بازبینی=}}</ref>
== منابع ==
| |||