امیل کرپلین: تفاوت میان نسخه‌ها

|ملیت = [[آلمان|آلمانی]]ی {{پرچم آلمان}}

'''امیل کریپلین''' {{آلمانی|Emil Kraepelin}}(١٥ فوریه ١٨٥٦ – ٧ اکتبر ١٩٢٦) [[روانپزشک]] [[آلمانی]] بود. دانشنامه‌ی روانشناسی ایزنک او را بنیانگزاربنیان‌گذار روانپزشکی مدرن و علمی و هم‌چنین روان‌داروشناسی و [[ژنتیک]] روانپزشکی خوانده است. کریپلین باور داشت که منشا اصلی بیماریهای روانی اختلالات زیست‌شناختی و وراثتی است. نظریات او در روانپزشکی آغاز قرن بیستم غالب بودند و با وجود تاثیرات پسین نظریات [[روان‌پویشی]] [[زیگموند فروید]] و شاگردانش، در اواخر سده‌‌یسده‌ی بیستم احیا شدند.

== خانواده و سالهای کودکی ==

== زندگی حرفه‌ای ==

کریپلین در ١٨ سالگی در [[لایپزیگ]] و ورتزبورگ آلمان، تحصیل در رشته‌ی [[پزشکی]] را آغاز کرد. در لایپزیگ زیر نظر پل فلشسیگ آسیب‌شناسی عصبی و با [[ویلهلم وونت]] [[روانشناسی]] تجربی خواند. کریپلین بعدها شاگرد وونت شد و بر اساس نظریات وی در تمام عمرش علاقه‌ی ویژه‌ای به روانشناسی تجربی پیدا کرد. در لایپزیگ کریپلین مقاله‌ای نوشت که برنده‌ی جایزه شد. عنوان مقاله "تاثیر علّی بیماری حاد بر بروز اختلالات روانی" بود. در سال ١٨٧٨، کریپلین مدرک پزشکی را دریافت کرد. در سال ١٨٧٩ در دانشگاه [[مونیخ]] نزد برنارد فن گادن آغاز به کار کرد. در همان‌جا پایان‌نامه‌ی خود را با عنوان "جایگاه روانشناسی در روانپزشکی" تکمیل کرد. در سال ١٨٨٢ به دانشگاه لایپزیگ باز‌گشتبازگشت و در درمانگاه [[نورولوژی]] ویلهلم هاینریش ارب و آزمایشگاه روان‌داروشناسی وونت مشغول به کار شد.

اصلیترین اثر کرپلین، "مجموعه روانپزشکی"، نخستین بار در سال ١٨٨٣ منتشر شد. در این اثر، استدلال او این بود که روانپزشکی، شاخه‌ای از علوم پزشکی است که هم‌چون سایر [[علوم طبیعی]] برای پژوهش در آن باید از مشاهده و تجربه استفاده کرد. او از همه دعوت ‌می‌کردمی‌کرد تا درباره‌ی علل جسمی بیماریهای روانی تحقیق کنند و پایه‌های سیستم طبقه‌بندی مدرن بیماریهای روانی را بنا نهاد. کریپلین معتقد بود که با مطالعه‌ی موردی بیماریها و مشخص کردن اختلالات خاص، می‌توان پیشرفت بیماریهای روانی را پیش‌بینی کرد. البته باید تفاوتهای فردی از نظر شخصیت و سن بیمار در آغاز بیماری را در نظر گرفت.

در سال ١٨٨٤، کریپلین پزشک ارشد شهرستان لوبیاش در پروس شد و یک سال بعد به مدیریت مؤسسه درمان و پرستاری [[درسدن]] برگزیده شد. در سال ١٨٨٦ و در سی سالگی، کریپلین به عنوان پروفسور روانپزشکی در دانشگاه دورپات ([[دانشگاه تارتو]] کنونی) در کشور [[استونی]] امروزی انتخاب شد. چهار سال بعد رئیس دپارتمان روانپزشکی دانشگاه [[هایدلبرگ]] شد و تا سال ١٩٠٣ در آنجا ماند. در دورپات، او مدیر درمانگاه هشتاد تختخوابی دانشگاه نیز شد. در همان‌جا بود که به مطالعه و ثبت جزئیات تاریخچه‌تاریخچه بالینی بسیاری از بیماران پرداخت و به اهمیت روند بیماری در طبقه‌بندی اختلالات روانی پی برد.

در سال ١٩١٢ و به درخواست انجمن روانپزشکی آلمان برنامه‌ریزی برای پایه‌گزاریپایه‌گذاری یک مرکز پژوهشی را آغاز کرد. پس از یک دهش سخاوتمندانه از سوی بانکدار آلمانی-آمریکایی یهودی، جیمز لوئب که یکی از بیماران پیشین کریپلین بود و قولهایی از سوی حامیان علم، مؤسسه‌ی آلمانی پژوهشهای روانپزشکی در سال ١٩١٧ در مونیخ آغاز به کار کرد. این مرکز ابتدا در ساختمانهای بیمارستان واقع بود و هزینه‌ی نگهداری آن توسط دهشهای بیشتر از سوی لوئب و خانواده‌اش پرداخت می‌شد. در سال ١٩٢٤، تحت نظارت انجمن قیصر ویلهلم برای پیشرفت علم درآمد. سپس بنیاد راکفلر متعلق به خانواده‌ی آلمانی آمریکایی راکفلر با دهشی چشمگیر امکان بنای ساختمانی مختص مؤسسه را فراهم آورد که تحت نظر کریپلین بود و در سال ١٩٢٨ رسمارسماً آغاز به کار کرد.

کریپلین علناعلناً علیه درمانهای وحشیانه‌ای که در آسایشگاههای روانپزشکی آن دوران صورت می‌گرفت، سخن می گفت و معتقد به مبارزه با استفاده از الکل، مجازات مرگ و زندانی شدن به جای درمان مجنونین بود. او نظریه‌های روانکاوی که جنسیت ذاتی یا اولیه را دلیل بیماری روانی می‌دانستند، رد می‌کرد و هم‌چنین گمانه‌زنیهای فلسفی را نیز غیرعلمی می‌دانست. تمرکز او بر جمع‌آوری داده‌ها بود و علاقه‌ی ویژه‌ای به [[آسیب‌شناسی]] عصبی و بافتهای بیمار داشت.

کریپلین در ٦٦ سالگی از تدریس بازنشسته شد و بقیه‌ی سالهای عمر خود را به پایه‌گزاریپایه‌گذاری مؤسسه پرداخت. آخرین ویراست کتاب روانپزشکی او در سال ١٩٢٧ و اندکی پس از مرگش منتشر شد. این ویراست چهار جلد بود و ده برابر اولین ویراست (سال ١٨٨٣) بود.

== نظریات و طرحهای طبقه‌بندی ==

== جنون و اختلالات خلقی ==

کریپلین بر اساس پژوهشهای دراز‌مدتدرازمدت خود و با استفاده از معیارهای نتیجه و پیش‌آگهی بیماریها، مفهوم جنون زودرس را مطرح کرد. تعریف او از این مفهوم، "پیدایش تحت‌حاد یک موقعیت ویژه و ساده از ضعف روانی است که در جوانی رخ می‌دهد." نخستین بار، در سال ١٨٩٣ هنگامی که این مفهوم را به عنوان نوعی طبقه‌بندی در ویراست چهارم کتاب روانپزشکی خود مطرح کرد، آن را در کنار [[روان‌گسیختگی کاتاتونی|کاتاتونی]] و دمانس پارانوئید، به عنوان جزئی از اختلالات تخریبی آورد. در آن زمان، این مفهوم تقریباتقریباً معادل هبفرنی بود که اوالد هکر مطرح کرده بود. در ویراست ششم کتاب روانپزشکی در سال ١٨٩٩ هر سه این بیماریها به عنوان سه نوع از یک بیماری واحد یعنی جنون زودرس خوانده شدند.

یکی از اصول اساسی روش او این بود که هر نشانه‌ای ممکن است در هر یک ار این اختلالات ظاهر شود. برای مثال، تقریباتقریباً هیچ نشانه‌ی منفردی از جنون زودرس نیست که در برخی موارد در افسردگی-شیدایی یافته شود. آن‌چه که بر اساس نشانه‌های بالینی این دو بیماری را از یکدیگر افتراق می‌دهد، به جای علت بیماری، هیچ نشانه‌ی خاصی نیست؛ بلکه الگویی خاص از نشانه‌هاست. در نبود آزمایش فیزیولوژیک یا ژنتیک یا نشانه‌ای برای هر بیماری، تنها می‌توان آنها را بر اساس الگوی ویژه‌ی نشانه‌ها از یکدیگر تمیز داد. بنا‌بر‌این،بنابراین، سیستم کریپلین روشی برای شناخت الگوهاست و نه دسته‌بندی نشانه‌های مشترک.

کریپلین هم‌چنین وجود الگوهای مشخصی در وراثت، سیر و فرجام این بیماریها را اثبات کرد. عموما،عموماً، شیوع [[اسکیزوفرنی]] در میان بستگان بیماران اسکیزوفرن بیشتر از جمعیت عادی است، در حالی که افسردگی-شیدایی در میان بستگان بیماران مبتلا به این اختلال شایعتر است. البته، مسلمامسلماً این به معنای وجود [[پیوستگی ژنتیکی]] نیست، زیرا عوامل اجتماعی و محیطی نیز ممکن است نقش داشته باشند.

او هم‌چنین گزارشی از الگوی سیر و فرجام این بیماریها تهیه کرد. کریپلین باور داشت که اسکیزوفرنی سیری تخریبی دارد که در آن کارکرهای روانی زوال می‌یابند، در حالی که بیماران افسردگی-شیدایی سیری مقطعی داشته و بیماران در مقاطعی هیچ نشانه‌ای از بیماری ندارند. این مقاطع، از دورانهای بیماری حاد مشخصا قابل تمیز بودند. این باعث شد که او آنچه را که ما اکنون اسکیزوفرنی می‌نامیم، زوال عقل زودرس (یا جنون زودرس) بخواند که بخش زوال عقل به دلیل زوال روانی غیر قابل بازگشت است. بعدها مشخص شد که جنون زودرس لزومالزوماً به زوال روانی منجر نمی‌شود و بنابراین [[یوجین بلولر]] نام آن به اسکیزوفرنی تغییر داد تا این اشتباه نامگذاری را تصحیح کند.

به علاوه، چنان‌که کریپلین خود در ١٩٢٠ اذعان داشت، "با گذشت زمان مشخص شده است که نمی‌توان این دو بیماری را به راحتی از یکدیگر تمیز داد." البته، هم‌چنان معتقد بود که "از یک سو، بیمارانی را می‌بینیم که زوال عقل غیرقابل بازگشت و ضایعات شدید کورتکس مغز دارند. از سوی دیگر، بیمارانی هستند که شخصیتشان دست‌نخورده باقی می‌ماند." با این حال، برهم‌پوشانی میان این دو تشخیص و اختلالات نورولوژیک باقی مانده‌اندباقی‌مانده‌اند و در واقع یک دسته‌ی تشخیصی جدید به نام اختلال اسکیزوافکتیو برای پوشش موارد میانی مطرح شده است."

== شخصیتهای سایکوپات ==

در ویراست اول تا ششم کتاب روانپزشکی تاثیرگذارش، کریپلین در بخشی به دیوانگی اخلاقی پرداخته بود که به معنای اختلال عواطف یا مفاهیم اخلاقی بدون وجود [[هذیان]] یا [[توهم|توهمات]] است که کریپلین تحت عنوان "عدم وجود و یا ضعف احساساتی است که در برابر ارضای محض حس خودخواهی می‌ایستند،" که از نظر او عمدتاعمدتاً منتسب به زوال بود. سزار لومبروسو مجددامجدداً این مفهوم را تعریف کرده است و در تئوریهای "جانی بالفطره" اش به مفهوم "نقص اخلاقی" اشاره کرده است. البته کریپلین تاکید داشت که هنوز نمی‌توان این اختلالات را با ویژگیهای فیریکی بازشناخت.

در واقع، از سال ١٩٠٤ کریپلین عنوان این فصل را به "جانی بالفطره" تغییر داد و آن را از "ضعف ذهنی مادرزادی" به فصل جدیدی درباره‌ی "شخصیتهای سایکوپات" منتقل کرد و آنها را تحت نظریه‌ی زوال تعریف می‌کرد. او چهار نوع را تعریف کرد: جانیان بالفطره، دروغگویان مرضی، افراد وراج و تریبمنشن {{آلمانی|Triebmenschen}} (افراد تحت جبر اساسی شامل ولگردان، افراد ولخرج و الکلیها). مفهوم "پستیهای سایکوپاتیک" در آن زمان تازه توسط ژولیوس لودویگ آگوست کخ در آلمان باب شده بود که انواع مادرزادی و اکتسابی را پیشنهاد کرده بود. کریپلین شاهد یا توضیحی برای علت مادرزادی نداشت و فرضیه‌ی او به نظر صرفاصرفاً ناشی از گرایش زیست‌شناختی او بود. افراد دیگر مانند گوستاو آشافنبورگ در مورد ترکیبی از دلایل متعدد بحث می‌کردند. فرضیه‌ی کریپلین در مورد نقص اخلاقی به جای انگیزه‌ی مثبت برای جرم نیز زیر سؤال رفته است زیرا به آن معنی است که مفهوم اخلاق نیز به نوعی ذاتی و غیر‌متغیرغیرمتغیر است، حال آن که با زمان و مکان تغییر می‌کرد و کریپلین هرگز باور نداشت که مفهوم اخلاقی ممکن است متفاوت باشد. [[کورت اشنایدر]] منتقد این تقسیم‌بندی کریپلین بود، زیرا به نظر می‌رسید اینها سیاهه‌ای از رفتارهایی است که او ناپسند می‌دانست تا مشکلات پزشکی. البته، پیشنهاد جایگزین اشنایدر نیز بر همین اساس زیر سؤال رفته است. با این همه، بسیاری از اصول اساسی این نظامهای طبقه‌بندی در دسته‌بندیهای بعدی وارد شدند و شباهتهای قابل‌توجهی با [[راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی]] انجمن روانپزشکان آمریکا(DSM-IV) و [[طبقه‌بندی بین‌المللی آماری بیماری‌ها|طبقه‌بندی بین‌المللی آماری بیماریها]] (ICD-10) دارند. این مسائل امروزه تحت دسته‌ی [[اختلالات شخصیتی]] و به طور خاص آن‌چه کریپلین بر آن متمرکز بود، شخصیت ضد‌اجتماعی ضداجتماعی یا سایکوپاتی طبقه‌بندی می‌شوند.

== منابع ==