بربرها: تفاوت میان نسخه‌ها

تا سال ۴۰۰ میلادی، جمعیت رم به شدت کاهش یافته بود. دلیل این کاهش روشن نیست، اما ممکن است بر اثر طاعون با الودگی های سربی حاصل از به کارگیری لوله های آب سربی و یا ظروف غالبی سربی باشد. با این جمعیت کم، جمع آوری مالیات لازم برای اداره امپراتوری و دفاع از مرزهای طولانی آن مشکل بود. تولید محصولات کشاورزی نیز کاهش یافته بود، و حاکمان رم مجبور بودند برای تهیه غذا بع استانهایشاناستان‌هایشان در شمال [[آفریقا]] اتکا کنند.

امپراتوری روم برای تامین نیروی انسانی لازم ـ سرباز و برده ـ بطور فزاینده ای به بربرها متکی می شد. در سپاه روم، تعداد زیادی سرباز بربر خدمت می کردند که توسط فرماندهان بربر رهبری می شدند. در واقع، بربرها به حدی در امپراتوری گسترش یافته بودند که امپراتور «هونوریوس» (۴۲۳ ـ ۳۹۵ م) از محبوبیت سبک مو و شلوار بربرها شاکی و نگران بود. تمام خانه های رم، بردگان بربر داشتند احتمالااحتمالاً کسی که دروازه به روی «[[ویزیگوت]]» ها گشود یک برده بربر بود.

یک زمین دار رومی که مجبور شده بود «به بربرهای بورگاندی»غذا بدهد، از غول های پر سر و صدایی که دهانشان بوی سیرو روغن می داد، شکایت می کرد. اما اقوام بورگاندی متمدن تر از اقوام «[[هون]]» بودند. گفته می شد که «[[بورگاندی]] ها» خون آشام بوده و آنقدر سوار کاری می کردند که به سختی می توانستند راه بروند. رومیها به [[آتیلا]] بعنوانبه‌عنوان «کوتوله ای زشت که وحشیانه به این سو و آن سو نگاه کرده و از ترساندن مردم لذت می برد»، می نگریستند.

«[[واندال]]» ها (که احتمالااحتمالاً از مناطق بالتیک مهاجرت کرده بودند)از رودخانه [[راین]] گذشته و وارد سرزمین «گل» ([[فرانسه]] کنونی) می شوند. آنها توسط اقوام «[[بورگاندی]]» تعقیب می شوند.

امپراتوری روم، پادشاه واندال ها، «گایسریک»، در شمال آفریقا بعنوانبه‌عنوان حاکمی مستقل به رسمیت می شناسد.