وتو: تفاوت میان نسخه‌ها

کشورهایی که حق وتو دارند عبارت اند از:ایالت متحده ی آمریکا، روسیه، فرانسه، انگلستان و چین .

بر اساس منشور اساس سازمان ملل متحد، شوراي امنيت داراي 10 عضو غير دايم و 5 عضو دايم است. اعضاي دايم شورا داراي حق «وتو» هستند. از ابتداي تأسيس سازمان تا کنون، نسبت به اين حق، نظريات متفاوتي اظهار شده و بيشتر اين نظريات، مخالف اين حق بوده اند. اکنون، که اين مخالفت ها شدت يافته، برخي از کشورها مدعي استحقاق برخورداري از حق وتو هستند. علاوه بر ايرادهاي حقوقي و تناقضات نظري و عملي، حق وتو از ديدگاه اسلام نيز پذيرفته نيست؛ زيرا اين حق بر اساس قدرت قدرتمندان آن زمان و در قالب يک قانون، به پنج کشور اعطا شده و موجب تسلط و تفوق بر ساير کشورها گرديده است. از اين رو، براي بررسي اين حق و جايگاه آن در اسلام، «قانون و قانون گذاري»، «قدرت» و «اصل ولايت و عدم ولايت» با رويکردي ديني و اسلامي بررسي و بر اساس هر يک، ناسازگاري حق وتو با اسلامي و عدم مشروعيت آن اثبات مي شود.

 

حق وتو ناشى از بند 3 ماده 27 منشور سازمان ملل متحد است كه مى‌گويد:

[[رده:حق وتو]]

[[رده:سازمان ملل متحد]]