پارک‌های ملی بریتانیا

پارک‌های ملی بریتانیا (ویلزی: parciau cenedlaethol)، مناطقی با مناظر نسبتاً توسعه نیافته (کمتر دست خورده) و دارای مناظر و چشم‌اندازهایی هستند. بر خلاف نامی که دارند، آنها کاملاً با پارک‌های ملی در بسیاری از کشورهای دیگر متفاوت هستند. آنها در مالکیت و مدیریت دولت‌ها نیستند به عنوان منابع جامعه (اموال عمومی) حفاظت نشده‌اند. در انگلستان، منطقه‌ای که به عنوان پارک ملی تعیین می‌شود ممکن است شامل سکونتگاه‌های قابل توجه و کاربری‌های زمینی انسانی باشد که اغلب بخش جدایی ناپذیر منظره هستند. زمین در پارک‌های ملی عمدتاً در مالکیت خصوصی باقی می‌ماند؛ بنابراین، این پارک‌ها بر اساس استاندارد بین‌المللی پذیرفته‌شدهٔ IUCN[۱] واقعاً «پارک‌های ملی» نیستند، اما مناطقی با چشم‌انداز برجسته هستند که در آن‌ها سکونت و فعالیت‌های تجاری محدود شده‌است.

در بریتانیا ۱۴ منطقه به عنوان پارک ملی تعیین شده‌است. علاوه بر این، برودها اکنون دارای «وضعیت معادل» هستند

در بریتانیا چهارده پارک ملی و فضایی دیگر (Broads برودها) با «وضعیت معادل» آن وجود دارد. ده پارک ملی در انگلستان، سه در ویلز و دو در اسکاتلند قرار دارد.

سالانه حدود ۱۱۰ میلیون نفر از پارک‌های ملی انگلستان و ولز بازدید می‌کنند. تفریح و گردشگری بازدیدکنندگان و منابع مالی درآمدی را به پارک‌ها می‌آورد تا تلاش‌های حفاظتی آنها را پشتیبانی کنند و از مردم محلی از طریق مشاغل و مشاغل حمایت کنند. با این حال، این بازدیدکنندگان مشکلاتی مانند فرسایش و ازدحام ترافیک و درگیری بر سر استفاده از منابع پارک‌ها را نیز به همراه دارند.

دسترسی به زمین‌های زیر کشت محدود به حقوق عمومی عبور و مرور و از مسیرهای مجاز است. (طبق قانون روستایی و حقوق راه ۲۰۰۰، حق دسترسی پیاده‌روها به بیشتر مناطق؛ نه همهٔ مناطق غیر کشت‌نشده، در انگلستان و ولز وجود دارد)

جستارهای وابسته ویرایش

منابع ویرایش

  1. "The IUCN categories". www.nationalparks.gov.uk. UK ANPA. Archived from the original on 2012-10-01. Retrieved 16 August 2013.

پیوند به بیرون ویرایش

نمایش مختصات در نقشهٔ: اوپن‌استریت‌مپ 
بارگیری مختصات: KML