ویکی‌پدیا:نوشتار پیشنهادی هفته/۲۰۱۲/۳۶
توالت در ژاپن به دو صورت است؛ توالت آسیایی که بیشتر در توالت‌های عمومی از آن استفاده می‌شود و نوع دیگر توالت‌های غربی از جمله «توالت سیفونی» و «توالت سرپایی» که پس از جنگ جهانی دوم در ژاپن رواج پیدا کردند. نوع خاص توالت‌های غربی ساختِ ژاپن در خارج از ژاپن، بیده ژاپنی و در داخل ژاپن واشلت (ウォシュレット واشورتّو) گفته می‌شود. با وجود فناوری بالای واشلت‌ها، به علت پیچدگی کارکرد و مشکلات فنی آن‌ها، استفاده از این توالت‌ها در خارج از ژاپن چندان گسترش نیافته‌است. توالت‌ها در ژاپن برای انطباق با فرهنگ خاص این کشور تغییراتی یافته‌است که باعث تفاوت‌هایی با توالت‌های دیگر کشورها شده‌است. از فواید توالت‌های ژاپنی می‌توان به امکانات بالا، صرفه‌جویی در مصرف آب و انرژی و استفاده آسان‌تر برای سالمندان و افراد معلول اشاره کرد.
در دوره «جومون» چاه مستراحی به شکل نعل اسب با فضای دایره‌ای شکل در وسط آن ساخته می‌شد که در اطراف آن توده‌های فضولات را قرار می‌دادند. در این توده‌ها رسوب مدفوعِ سگ و انسان تبدیل به کود سخت می‌شد. از این مکان‌ها به عنوان توالت استفاده می‌شده است. پیش از آن در دوره یایوئی از اولین سیستم‌های فاضلاب استفاده شد. این سیستم‌ها متشکل از چندین چاه بوده که به احتمال زیاد به توالت‌ها متصل بوده‌است. یک احتمال هم وجود دارد که در مراکز مذهبی در توالت‌ها از آب جاری نیز استفاده می‌کردند. چاه مستراح دیگری توسط فرهنگ شناسان در قصر «فوجی وارا» در منطقه «کاشیهارا» کشف شد. این توالت به صورت یک گودال روباز ساخته شده‌است. در دوره تمدن «نارا» یک نوع سیستم فاضلاب وجود داشت که دارای تعدادی آبراه با عرض ۱۰ تا ۱۵ سانتیمتر بود که استفاده کننده به حالت نشسته و چمباتمه با قرار دادن پاهای خود در طرفین آبراه از آن استفاده می‌کرده‌است. در این دوره از پوست چوبی به نام«چو گی»（ちゅうぎ）به عنوان کاغذ توالت استفاده می‌شده است. پیش از آن از علف‌ها به عنوان کاغذ توالت استفاده می‌شد اما در دوره «ادو» کاغذ توالتی از جنس واشی (کاغذ سنتی ژاپن) جایگزین آن شد. در مناطق کوهستانی از برگ درختان به عنوان کاغذ توالت استفاده می‌شد.