کنش‌پذیری (مهندسی)
کنش‌پذیری یا ویژگی انفعالی بودن (به انگلیسی: (Passivity (engineering) در انواع رشته‌های مهندسی و بیشتر در الکترونیک آنالوگ و سیستم‌های کنترل به‌کار می‌رود و معمولاً اشاره به یک جزء منفعل، و بسته به زمینه، ممکن است به یک جزء یا قطعه (مثلاً یک مقاومت) که مصرف‌کنندهٔ انرژی است (اما تولید نمی‌کند)، یا (انفعال ترمودینامیکی)، یا یک جزء که از افزایش هرگونه بهره (الکترونیک) ناتوان است گفته شود.
در مقابل، یک جزء که منفعل نیست یک جزء فعال نامیده می‌شود. یک مدار الکترونیکی هم که در مجموع منفعل باشد باز یک مدار غیرفعال و دارای خواص مشابه با یک جزء منفعل است. استفاده‌های دیگر از این نام؛ خارج از این چارچوب و بدون توضیح و روشن‌سازی، استفاده‌هایی مبهم است. به‌طور معمول، طراحان آنالوگ استفاده از این اصطلاح را برای اشاره به تدریجی بودن اثر اجزاء و سیستم‌های غیرفعال به‌کار می‌برند، در حالی که سیستم‌های کنترل مهندسی آن را برای اشاره به آن‌هایی که از دیدگاه ترمودینامیکی منفعل هستند استفاده می‌کنند.
سیستم‌هایی که در آزمون «مدل سیگنال خرد» (مدلی که در آن؛ برای تخمین رفتار مدارهای الکترونیکی حاوی دستگاه‌های غیر خطی از معادلات خطی استفاده می‌شود٬)غیرفعال نیستند، گاهی به عنوان «فعال محلی» خوانده می‌شوند (مانند ترانزیستورها و دیودهای تونلی). سیستم‌هایی که می‌توانند در حالت زمانی نارسانایی تولید نیرو کنند، اغلب به نام «فعال پارامتریکی» نامیده می‌شوند (مثلا انواع خاصی از خازن‌های غیر خطی).[۱]
منابعویرایش
- ↑ Tellegen's Theorem and Electrical Networks. Penfield, Spence, and Duinker. MIT Press, 1970. pg 24-25.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Passivity (engineering)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۷ مارس ۲۰۱۶.