کن (اسلام)
کن (انگلیسی: Kun)، به هستی درآوردن.[۱] و اشارهٔ به سرعت اجابت ممکنات است که وقتی حق تعالی اراده کرد به وجود ممکنی از ممکنات بمحض اراده آن شیئی مراد موجود میگردد، زیرا که در موقع آفرینش لفظ معنی ندارد و لفظ «فیکون» سرعت اجابت و قبول ممکن را میرساند
امر تکوینی
ویرایشمقصود از لفظ کن همان امر تکوینی است، فیکون اجابت تکوینی است.[۲]
کن
ویرایش«کن» در آیه «إِنَّما قَوْلُنا لِشَیْءٍ إِذا أَرَدْناهُ أَنْ نَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ» (سوره نحل آیه ۴۰) یعنی جز این نیست که هرچه را خواهیم گوئیم «باش» پس میشود و در سوره غافر آیه ۶۸ میفرماید «فَإِذا قَضی أَمْراً فَإِنَّما یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ» چون قرار دهد امری را میگوید بشو پس میشود.[۳]
مقام کن
ویرایش«اخوان تجرید» در «مقام کن» میتوانند هر نوع صورتی را که بخواهند ایجاد کنند.[۴]
منابع
ویرایش- ↑ بستانی، فؤاد افرام، فرهنگ ابجدی - تهران، چاپ: دوم، 1375
- ↑ سیده نصرت امین (بانوی اصفهانی)، مخزن عرفان در تفسیر قرآن، جلد ۳، نهضت زنان مسلمان - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۱.
- ↑ فرید الدین عطار نیشابوری، لسانالغیب، انتشارات سنائی - تهران، چاپ: اول، ۱۳۷۶.
- ↑ شمس الدین شهرزوری، شرح حکمة الاشراق، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی - تهران، چاپ: اول، 1372 ه. ش