مکانیک مداری
مکانیک مداری[۱] (به انگلیسی: Orbital mechanics) یا اخترپویاشناسی[۲] (به انگلیسی: astrodynamics) شاخه‌ای از مکانیک آسمان و زمینه‌های کاربردهای آن رشته در رابطه با دانش بالستیک است. در اخترپویاشناسی به مطالعهٔ مدارهای حرکت ماهواره‌های ساخت بشر و فضاپیماهای کاوشگر پرداخته می‌شود.
مکانیک مداری برنامه‌ای است مبنی بر پرتابه‌شناسی و مکانیک سماوی برای روبرو شدن با مشکلات عملی مربوط به حرکت راکت و فضاپیماها. حرکت این اشیاء معمولاً بر اساس قوانین حرکت نیوتن و قانون جهانی گرانش نیوتون محاسبه می‌شود. این یک رشته اصلی برای طراحی و کنترل در ماموریت‌های فضایی است. سیستم مکانیک مداری با استفاده از نیروی گرانش بین فضاپیماها و ساختارهای کیهانی همچون سیاره‌ها، ماه‌ها و دنباله‌دارها شکل می‌گیرد. تمرکز مکانیک مداری بر روی مسیرهای پرواز مدار فضاپیماها، مانورهای مداری، تغییر مدار فضاپیماها و ماموریت‌های بین سیاره‌ای است و همچنین در استفاده برنامه‌ریزها برای پیش‌بینی نتایج پیشرانش‌های فضایی در مأموریت‌ها استفاده می‌شود. نسبیت عام نیز تئوری‌های دقیقی در مورد قوانین نیوتن و از جمله مدارها دارد.[۳]
جستارهای وابسته ویرایش
منابع ویرایش
- ↑ «مکانیک مدارها» [هوافضا] هم‌ارزِ «orbital mechanics, astrodynamics»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر یازدهم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۱۴۳-۴۵-۳ (ذیل سرواژهٔ مکانیک مدارها)
- ↑ «اخترپویاشناسی» [نجوم] هم‌ارزِ «astrodynamics»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. پارامتر
|عنوان= یا |title=ناموجود یا خالی (کمک) - ↑ مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Orbital mechanics». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۵ مه ۲۰۱۲.