تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

غزلی با مطلع «تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود»، غزل شمارهٔ ۲۰۵ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

تا ز میخانه و می
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۷
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود حلقهٔ پیر مغان از ازلم در گوش است بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود بر سر تربت ما چون گذری همّت خواه که زیارتگه رندان جهان خواهد بود برو ای زاهد خودبین که ز چشم من و تو راز این پرده نهانست و نهان خواهد بود ترک عاشق کش من مست برون رفت امروز تا دگر خون که از دیده روان خواهد بود چشمم آن دم که ز شوق تو نهد سر بلحد تا دم صبح قیامت نگران خواهد بود بخت حافظ گر ازین گونه مدد خواهد کرد زلف معشوقه بدست دگران خواهد بود ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۱۷۱ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه و اکبر گلپایگانی در برنامهٔ شمارهٔ ۲۰۲ از همان مجموعه در گوشهٔ شوشتری اجرا کرده‌اند.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.