تجربهٔ دینی، تجربهٔ مذهبی، تجربهٔ معنوی، یا تجربهٔ قدسی یک تجربهٔ کیفی ذهنی که در چهارچوب مذهبی تفسیر می‌شود.[۱] این مفهوم در قرن ۱۹ام برای دفاع در برابر گسترش خردگرایی در غرب تدوین شد و ویلیام جیمز این مفهوم را مشهور ساخت.[۲]

بسیاری از ادیان و مذاهب تجربهٔ دینی را حاصل الهام‌های خدایی می‌دانند و نه اموری طبیعی. این تجربه‌ها نتیجهٔ تعامل با خدا یا خدایان یا تماس با امور فراطبیعی —که انسان‌ها در حالت عادی از آنها آگاه نیستند— دانسته می‌شوند.[۳]

دانشمندان تجربهٔ دینی را یک خاصیت تکامل یافتهٔ مغز انسان می‌دانند که با مطالعات علمی قابل بررسی است. مشترکات و تفاوت‌های تجربه‌های دینی دانشمندان را قادر به طبقه‌بندی آن‌ها برای مطالعهٔ دانشورانه کرده‌است.[۴]

جستارهای وابسته

ویرایش

پانویس

ویرایش
  1. Samy 1998, p. 80.
  2. Sharf 2000.
  3. The Argument from Religious Experience http://www.philosophyofreligion.info/?page_id=41
  4. Batson, C. D., Schoenrade, P., & Ventis, W. L. (1993). Religion and the individual: A social psychological perspective. Oxford University Press.{{cite book}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)

منابع

ویرایش

پیوند به بیرون

ویرایش
  • عباسی، ولی‌الله (۱۳۸۴). «معرفت شناسی تجربه دینی». آینه معرفت (۵): ۱–۲۴.
  • محمدرضایی، محمد (۱۳۸۱). «نگاهی به تجربه دینی». قبسات (۲۶): ۳–۲۲.
  • باقری، علی (۱۳۸۱). «وحی و تجربه دینی از منظر قرآن و اندیشمندان». الهیات و حقوق (۴): ۱۰۱–۱۲۶.
  • ربانی‌گلپایگانی، علی (۱۳۸۹). «تجربه دینی: جایگاه معرفت در تجربه دینی». کلام اسلامی (۷۵): ۱۸–۳۱.
  • تجربه دینی و تشرفات[پیوند مرده]