ثته‌گوش
ثَتَه‌گوش (به فارسی باستان: ثَتَگوش 𐎰𐎫𐎦𐎢𐏁 (Θataguš)[۱]) (ساتاگیدیا) سرزمینی باستانی در جنوب غربیش (غرب) در افغانستان مرکزی که تقریباً از هرات تا حوالی سند وسعت داشت. این سرزمین در سنگ‌نبشته بیستون داریوش بزرگ و نقش رستم در دورهٔ هخامنشیان به پارسی باستان «ثَ تَ گوش» نامیده شده‌است.
بگفتهٔ هرودوت، ساتاگیدها تیره‌ای از مردم مشرق یا شمال شرق ایران بودند، و مقر ایشان در تقسیمات شاهنشاهی هخامنشی جزو ایالت هفتم بشمار می‌رفت.
جستارهای وابستهویرایش
منابعویرایش
- ↑ دانشگاه فرانکفورت آلمان. "Old Persian Corpus, Part No. 8, Text: DB1". http://titus.uni-frankfurt.de (به انگلیسی).
{{cite web}}: External link in|وبگاه=
- دانشنامه ایرانیکا
- ایران باستان ص ۱۴۵۲ و ۱۴۷۳