جنگ هوایی جنگ جهانی دوم
جنگ هوایی جنگ جهانی دوم (انگلیسی: Air warfare of World War II) رزم هوایی یک جزء اصلی در تمام جبهههای جنگ جهانی دوم بود و همراه با جنگ ضدهوایی، بخش بزرگی از تولید صنعتی قدرتهای بزرگ را مصرف کرد. آلمان نازی و امپراتوری ژاپن به نیروهای هوایی وابسته بودند که از نزدیک با نیروهای زمینی و دریایی ادغام شده بودند. قدرتهای محور مزیت ناوگان بمبافکنهای استراتژیک را کماهمیت جلوه دادند و با تأخیر نیاز به دفاع در برابر بمباران استراتژیک متفقین را درک کردند. در مقابل، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا رویکردی را اتخاذ کردند که بر بمباران استراتژیک و (تا حدی کمتر) کنترل تاکتیکی میدان نبرد از طریق هوا و همچنین دفاع هوایی کافی تأکید زیادی داشت. هم بریتانیا و هم ایالات متحده نیروهای استراتژیک بزرگتری از بمب افکنهای دوربرد ساختند. بهطور همزمان، آنها نیروهای هوایی تاکتیکی ساختند که میتوانستند برتری هوایی را بر میدانهای جنگ به دست آورند و از این طریق به نیروهای زمینی کمک حیاتی کنند. نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا و نیروی دریایی سلطنتی نیز مانند نیروی دریایی امپراتوری ژاپن، یک نیروی هوانوردی دریایی بر پایه ناوهای هواپیمابر ساختند. اینها نقش اصلی را در جنگ در دریا داشتند. [۱]
جستارهای وابسته ویرایش
منابع ویرایش
- ↑ R.J. Overy, The Air War: 1939–1945 (1980) ch 1
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Air warfare of World War II». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۳۰ اکتبر ۲۰۲۳.
پیوند به بیرون ویرایش
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ جنگ هوایی جنگ جهانی دوم موجود است. |