حق مالکیت

حق مالکیت, اغلب به عنوان یکی از human right برای natural persons در خصوص اموالشان طبقه‌بندی می‌شود.

حقی برای مالکیت در اصل ۱۷ Universal Declaration of Human Rights به رسمیت شناخته شده ولی از سوی International Covenant on Civil and Political Rights یا International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights به رسمیت شناخته نشده.^[۱]

تعریفویرایش

حق مالکیت یکی از مجادله برانگیزترین حقوق بشر است، هم در خصوص موجودیتش و هم تفسیرش. مجادله در خصوص تعریف حق به این معناست که این حق در International Covenant on Civil and Political Rights یا International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights نیامده است.^[۲]

مجادله بر سر این است که چه کسی دارای حقوق مالکیت حفاظت شده شناخته شود (مثلاً انسان‌ها یا همچنین ابرشرکتها)، نوع مالکیتی که مورد حفاظت است (مالکیت مورد استفاده برای مصرف یا تولید) و دلایلی که به خاطر آن مالکیت می‌تواند محدود شود (مثلاً به منظور مقررات گذاری، مالیات گیری یا ملی سازی به خاطر منافع عمومی). در همهٔ میثاق‌های حقوق بشری چه صریح یا تلویحی محدودیت‌هایی در خصوص حدودی که مالکیت مورد حفاظت است موجود است. ماده ۱۷ Universal Declaration of Human Rights از حق مالکیت این چنین حفاظت می‌کند:

هر کسی از حق مالکیت به تنهایی و نیز در شراکت با دیگران برخوردار است
هیچ‌کس نباید از مایملک خود به اجبار محروم شود.

منابعویرایش

↑ Doebbler, Curtis (2006). Introduction to International Human Rights Law. CD Publishing. pp. 141–142. ISBN 978-0-9743570-2-7.
↑ Doebbler, Curtis (2006). Introduction to International Human Rights Law. CD Publishing. pp. 141–142. ISBN 978-0-9743570-2-7.

این یک مقالهٔ خرد حقوق بشر است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[1] Doebbler, Curtis (2006). Introduction to International Human Rights Law. CD Publishing. pp. 141–142. ISBN 978-0-9743570-2-7.

[Doebbler-p141-142-2] Doebbler, Curtis (2006). Introduction to International Human Rights Law. CD Publishing. pp. 141–142. ISBN 978-0-9743570-2-7.

[۱]

[۲]