دو ژور (‎/d ˈʊəri, di -, ˈjʊər-/‎ day JOOR-ee, dee -, YOOR-ee؛ لاتین: dē iūre، ت.ت.'by law') یا قانونی،[۱][۲] در قانون و حکومت، روش‌هایی را توصیف می‌کند که قانوناً به رسمیت شناخته شوند، خواه در واقعیت وجود داشته باشند یا نداشته باشند.

این اصطلاح در مقابلِ اصطلاحِ دِفاکتو (در عمل) یا بالفعل[۳][۴] قرار می‌گیرد؛ که از نظر لغوی به‌معنای درواقع در زبان فارسی یا «بالقوه» و در اصطلاح حقوقی معادل غیررسمی و آنچه که عملاً وجود دارد به کار می‌رود.

شناسایی دوژور ویرایش

شناسایی دوژور، شناسایی بی‌قید و شرط یک دولت یا کشور جدید به‌عنوان دولتی مستقل که توانایی اعمال حاکمیت بر قلمرو و اجرای تعهدات بین‌المللی خود را دارد است. شناسایی دوفاکتو موقت است، اما شناسایی دوژور شامل روابط کامل دیپلماتیک و مصونیت نمایندگان سیاسی کشور شناسایی‌شونده هم می‌شود.[۵] شناسایی دوژور، یک شناسایی قطعی، کامل و غیرقابل‌لغو است و تنها راه بی‌اثر کردن آن، قطع کامل روابط دیپلماتیک و کنسولی با کشور یا حکومت شناسایی‌شده است.[۶]

منابع ویرایش

  1. «شناسایی قانونی، به رسمیت شناختن قانونی» [علوم سیاسی و روابط بین‌الملل] هم‌ارزِ «de jure recognition»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر هفتم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۹۴-۸ (ذیل سرواژهٔ شناسایی قانونی)
  2. «دولت قانونی» [علوم سیاسی و روابط بین‌الملل] هم‌ارزِ «de jure government, government de jure»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر هفتم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۹۴-۸ (ذیل سرواژهٔ دولت قانونی)
  3. «دولت بالفعل» [علوم سیاسی و روابط بین‌الملل] هم‌ارزِ «de facto government, government de facto»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر هفتم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۹۴-۸ (ذیل سرواژهٔ دولت بالفعل)
  4. «شناسایی بالفعل» [علوم سیاسی و روابط بین‌الملل] هم‌ارزِ «de facto recognition»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر هفتم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۹۴-۸ (ذیل سرواژهٔ شناسایی بالفعل)
  5. آشوری، داریوش، فرهنگ سیاسی، انتشارات مروارید
  6. محمدرضا ضیائی بیگدلی (۲۳ ژانویه ۲۰۱۲حقوق بین‌الملل عمومی، گنج دانش، ص. ۲۱۹