دی‌تیوکربامات

دی‌تیوکربامات (به انگلیسی: Dithiocarbamate) یک گروه عاملی در شیمی آلی است. این گروه، آنالوگ کاربامات‌ها است که در آن هر دو اتم اکسیژن با اتم‌های گوگرد جایگزین می‌شوند (وقتی فقط یک اکسیژن جایگزین شود نتیجه تیوکاربامات است).

ساختار شیمیایی دی‌تیوکربامات‌ها

یک نمونه متداول از ترکیب حاوی این گروه، سدیم دی‌اتیل‌دی‌تیوکربامات است. دی‌تیوکربامات‌ها و مشتقات آن‌ها به‌طور گسترده‌ای در ولکانش لاستیک مورد استفاده قرار می‌گیرند.[۱]

تشکیل

ویرایش

بسیاری از آمین‌های اولیه و ثانویه با کربن دی‌سولفید و سدیم هیدروکسید واکنش می‌دهند و نمک‌های دی‌تیوکربامات تشکیل می‌دهند:[۲]

R2NH + CS2 + NaOH → R2NCS2Na+ + H2O

آمونیاک با CS2 به‌طور مشابه واکنش نشان می‌دهد:

2 NH3 + CS2 → H2NCS2NH4+

نمک‌های دی‌تیوکربامات مواد جامدی با رنگ خفیف هستند که در آب و حلال‌های آلی قطبی محلول هستند.

واکنش‌ها

ویرایش

دی‌تیوکربامات‌ها به راحتی S-آلکیله شده هستند؛ بنابراین، متیل دی متیل‌دی‌تیوکاربامات را می‌توان با متیل‌دار کردن دی‌تیوکربامات تهیه کرد:[۳]

(CH3)2NCS2Na + (CH3O)2SO2 → (CH3)2NC(S)SCH3 + Na[CH3OSO3]

اکسایش دی‌تیوکاربامات‌ها موجب تشکیل تیورام دی‌سولفید می‌شود:

2 R2NCS2 → [R2NC(S)S]2 + 2e

تیورام دی‌سولفیدها با واکنشگرهای گرینیارد واکنش داده و استرهایی از دی‌تیوکربامیک اسید تشکیل می‌دهند:[۴]

[R2NC(S)S]2 + R'MgX → R2NC(S)SR' + R2NCS2MgX

جستارهای وابسته

ویرایش

منابع

ویرایش
  1. Engels, Hans-Wilhelm (2005), "Rubber, 4. Chemicals and Additives", Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley-VCH, doi:10.1002/14356007.a23_365.pub2
  2. "Dithiocarbamic Acid and Derivatives". Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry. Wiley-VCH. 2000. doi:10.1002/14356007.a09_001.
  3. A. D. Ainley, W. H. Davies, H. Gudgeon, J. C. Harland and W. A. Sexton (1944). "The Constitution of the So-Called Carbothialdines and the Preparation of Some Homologous Compounds". J. Chem. Soc.: 147–152. doi:10.1039/JR9440000147.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  4. John R. Grunwell (1970). "Reaction of Grignard Reagents with Tetramethylthiuram Disulfide [yielding dithiocarbamates]". J. Org. Chem. 35: 1500–1501. doi:10.1021/jo00830a052.