رفتاردرمانی

رفتاردرمانی (به انگلیسی: Behaviour therapy) یا روان‌درمانی رفتاری یک اصطلاح گسترده است که به روان‌درمانی بالینی گفته می‌شود و از تکنیک‌های ناشی از رفتارگرایی استفاده می‌کند.

کاربردهای بالینی

درمان رفتاری مداخلات اصلی خود را بر اساس تحلیل عملکردی طراحی کرده است. اینجا فقط به برخی از مشکلات زیادی اشاره می‌شود که درمان رفتاری آن‌ها را به صورت عملکردی تحلیل کرده است: نزدیکی در روابط زوج‌ها، بخشش در زوج‌ها، درد مزمن، مشکلات رفتاری مرتبط با استرس در فرزند بالغ فردی با اختلال مرتبط با مصرف الکل، بی‌اشتهایی عصبی، دیسترس مزمن، سوء مصرف مواد روان‌گردان، افسردگی، اضطراب، بی‌خوابی و چاقی. این روش در کار با بیماران دارای اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) استفاده می‌شود. درمان، به ویژه درمان شناختی-رفتاری (CBT)، می‌تواند به افراد کمک کند تا احساسات خود را به طور مؤثرتری تنظیم کنند. آموزش مهارت‌های اجتماعی دارای برخی حمایت‌های تجربی است، به ویژه برای اسکیزوفرنی. اما به طور کلی، در مورد اسکیزوفرنی، برنامه‌های رفتاری محبوبیت خود را از دست داده‌اند.

تحلیل عملکردی حتی به مشکلاتی که درمانگران معمولاً با آن‌ها مواجه می‌شوند، مانند مقاومت مراجع، مراجعان نیمه‌مشارکتی و مراجعان غیرارادی، اعمال شده است.

آموزش آرامش‌بخشی به این معناست که مراجعان یاد می‌گیرند چگونه با تنش و شل کردن گروه‌های عضلانی خاص در سراسر بدن، برانگیختگی را کاهش دهند تا استرس کم شود. کاهش حساسیت سیستماتیک یک درمان است که در آن مراجع به تدریج واکنش غیرانطباقی را با واکنش جدید یادگرفته‌شده جایگزین می‌کند، و در سلسله‌مراتب موقعیت‌های مرتبط با ترس پیشرفت می‌کند. کاهش حساسیت سیستماتیک تا حدی بر اساس بازشرطی‌سازی است. بازشرطی‌سازی یادگیری روش‌های جدید برای تغییر یک واکنش به واکنشی دیگر است و در مورد کاهش حساسیت، شامل جایگزینی رفتار غیرانطباقی با رفتار آرام‌بخش‌تر است. روش‌های مواجهه و پیشگیری از واکنش (که به عنوان سیلاب و پیشگیری از واکنش نیز شناخته می‌شوند) تکنیک عمومی است که در آن درمانگر فرد را در معرض محرک‌های اضطراب‌آور قرار می‌دهد بدون اینکه به او اجازه دهد واکنش‌های اجتنابی داشته باشد.

جستارهای وابسته

• یادگیری مشاهده‌ای