ساقی به نور باده برافروز جام ما

غزلی با مطلع «ساقی به نور باده برافروز جام ما»، غزل شمارهٔ ۱۱ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

ساقی به نور باده
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۱۰
بحر	مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
متن
ساقی بنور باده برافروز جام ما مطرب بگو که کار جهان شد بکام ما ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم ای بیخبر ز لذّت شرب مدام ما هرگز نمیرد آنکه دلش زنده‌شد بعشق ثبت است بر جریده‌ٔ عالم دوام ما چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان کاید بجلوه سرو صنوبرخرام ما ای باد اگر بگلشن احباب بگذری زنهار عرضه‌ده برِ جانان پیام ما گو نام ما ز یاد بعمدا چه میبری خود آید آنکه یاد نیاری ز نام ما مستی بچشم شاهد دلبند ما خوشست زانرو سپرده‌اند بمستی زمام ما ترسم که صرفه‌ٔ نبرد روز بازخواست نان حلال شیخ ز آب حرام ما حافظ ز دیده دانه‌ٔ اشکی همی‌فشان باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما دریای اخضر فلک و کشتی هلال هستند غرق نعمت حاجی قوام ما ۲ ۴ ۶ ۸ ۱۰ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

در اجراها

قوامی در برنامهٔ شمارهٔ ۲۰۴ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ شور اجرا کرده‌است.

منابع

• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.