شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران، مجمعی است از تشکلهای صنفی معلمان و کارکنان وزارت آموزش و پرورش در سراسر کشور که در اساسنامه‌اش، خود را مجمعی صنفی، غیر سیاسی و غیرانتفاعی، معرفی کرده و هدف خود را ایجاد هماهنگی، انسجام و وحدت رویه در کلیه فعالیت‌های تشکلهای صنفی فرهنگیان کشور بیان کرده‌است.[۱][۲] این شورا علاوه بر مواضع صنفی، در زمینه بحران‌ها و برخی موضوعات اجتماعی نیز مواضعی اعلام کرده که در سال‌های گذشته در سیر تحولات اجتماعی و سیاسی، به ویژه در اعتراضات سراسری ۱۴۰۱، نقش مؤثری داشته‌است. این شورا عمده مواضع خود را از طریق بیانیه‌های منتشر شده در سایت خود یا شبکه‌های اجتماعی اعلام می‌کند.[۱]
| لوگوی شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران | |
| بنیان‌گذاری | اسفند ۱۳۸۰ خورشیدی (۲۰۰۲ میلادی) |
|---|---|
| هدف | ایجاد هماهنگی، انسجام و وحدت رویه در کلیه فعالیت‌های تشکلهای صنفی فرهنگیان کشور |
| رئیس | ریاست شورا دوره‌ای است و در هر دوره به صورت چرخشی بر عهده یکی از تشکلهای صنفی فرهنگیان است. |
| وبگاه | |
مجمع عمومی، عالی‌ترین مرجع تصمیم‌گیری شورای هماهنگی و متشکل از نمایندگان معرفی شدهٔ تشکلهای عضو است. ریاست دوره‌ای شورا در هر دوره به صورت چرخشی و بر عهده یکی از تشکل‌هاست.[۱]
تاریخچه ویرایش
برخی گزارش‌ها تشکیل و ثبت اولین تشکلهای صنفی فرهنگیان را به سال ۱۳۷۷ و دور اول ریاست جمهوری محمد خاتمی مربوط می‌دانند. تا ۱۳۷۹، تعداد این تشکل‌ها به ۵ کانون صنفی رسید که در شهرهای اصفهان، خراسان، تهران، فارس و همدان موفق به برگزاری مجمع عمومی شده بودند و نمایندگانی را انتخاب کرده بودند. همگرایی و هماهنگی همین تشکلهای اندک با یکدیگر باعث شد تا در روزهای پایانی سال ۱۳۸۰، شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان با حضور تشکلهای پنج شهر تشکیل شود.[۱]
در فاصله سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۲ در دوره ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد عمده فعالیت‌های شورای هماهنگی و تشکلهای عضو آن تحت سرکوب شدید حاکمیت و نیروهای امنیتی قرار گرفت و فعالیت‌ها جنبه غیررسمی داشت.[۱]
پس از سال ۱۳۹۵، در دوره ریاست جمهوری حسن روحانی به‌شماری از کانون‌ها و تشکلهای معلمان سراسر کشور اجازه برگزاری مجامع عمومی‌شان داده شد؛ اما وزارت کشور مجامع هیچ‌کدام از تشکل‌ها را تأیید نکرد. با این وجود دوره احیا و تلاش برای ازسرگیری فعالیت‌های تشکیلاتی شروع شد و از نیمه دوم دهه ۹۰ به بعد، کنش‌های میدانی و صنفی معلمان با شدت و پراکندگی بیشتری صورت گرفت. شورای هماهنگی با انتشار فراخوان‌های متعدد برای حمایت از کمپین‌ها، تحصن در مدارس و برگزاری تجمعات اعتراضی، معلمان را به کنش‌های اثربخش در پیگیری مطالبات تشویق می‌کرد.[۱]
اساسنامه شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران آخرین بار در مهرماه سال ۱۳۹۸ و در گردهمایی تشکلهای صنفی فرهنگیان سراسر کشور در استان اصفهان و در مجمع عمومی فوق‌العاده، مورد تجدید نظر و تصویب قرارگرفت.[۱]
سال‌ها معلمان در رژیم گذشته و رژیم حال حاضر ایران به عنوان تریبون‌های رژیم عمل کرده‌اند و مسیر را برای سرکوب همه‌جانبه دانش‌آموزان منتقد هموار کرده‌اند [نیازمند منبع] اما هدف واقعی مبارزات معلمان در طول هفتاد سال گذشته حفظ منافع خود بوده‌است.[نیازمند منبع]
پیوند به بیرون ویرایش
منابع ویرایش
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ ۱٫۶ vaadmin (۲۰۲۲-۰۶-۲۴). «آشنایی با ظرفیت‌های بدیل در تشکل‌یابی کارگران: بخش پنجم؛ شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران». داوطلب. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۱۰-۱۸.
- ↑ «دربارهٔ ما – پایگاه رسمی اطلاع‌رسانی شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران». دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۱۰-۱۸.