علی بن جبله العکوک
ابوالحسن، علی بن جَبَلة بن عبدالله انباری شهرتیافته بهالعَکَوَّک (بهمعنای: چاقِ کوتاهقد، گویند از سوی اصمعی این لقب به او داده شده) (۷۷۶–۸۲۸م) شاعر نابینای عراقی در نیمهٔ دوم سدهٔ دوم هجری و اوایل سوم بود. او در محافل ادبی میرفت و کمکم در ادبیات و شعرگویی سرآمد شد. او به مدح ابودلف عجلی و حمید بن عبدالحمید طوسی پرداخت و در این مبالغه نمود؛ مأمون از او در خشم شد و مدایحش را خروج از ایمان صحیح دانست. گویند مأمون دستور قتلش را داد. اما بیشتر برآنند که العَکَوک تا پایان عمر مخفی شد. او را شاعری لطیفالمعانی و فصیح الالفاظ داسنتهاند.[۱][۲][۳]
علی بن جَبَله العَکَوَّک | |
---|---|
زادهٔ | ۷۷۶ م / ۱۶۰ق |
درگذشت | ۸۲۸م/ ۲۱۳ق |
پیشه | شاعر |
سبک | دورهٔ اول عباسی |
منابع
ویرایش- ↑ فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ج. ۲. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۱۹۵.
- ↑ ابن عماد حنبلی، عبدالحی (۱۹۸۶). شذرات الذهب. ج. ۲. دمشق: دار ابن کثیر. ص. ۳۰.
- ↑ خطیب بغدادی، ابوبکر احمد (۲۰۰۱). [[تاریخ بغداد (خطیب)|تاریخ بغداد]]. ج. ۱. بیروت: دارالغرب الإسلامی. ص. ۳۵۹. تداخل پیوند خارجی و ویکیپیوند (کمک)