فخرالدین اوحد سبزواری

فخرالدین اوحد مستوفی سبزواری (۷۸۷ – ۸۶۸ ه‍.ق) شاعر، منجم، خوش‌نویس اهل سبزوار در دورهٔ تیموریان بود.از خاندان آل میکالزاده نزل آباد

از خاندان مستوفیان سبزوار و از اعقاب سربداران بود. هم‌عصر سلطان حسین بایقرا و علی‌شیر نوایی بود و اشعاری در مدح آن دو سرود، اما بیشتر اشعارش در منقبت ائمهٔ شیعه است. شعر زیر در مدح علی بن موسی‌الرضا از اوست:

علّام علم دین علی بن موسی‌الرضا

خضر سکندر آئین و شاه فلک جناب

با وجود ثروت و مکنت، زندگی درویشانه اختیار کرد و تا آخر عمر مجرد باقی ماند. نسبت به زنان بی‌میل بود و این شعر از اوست:

وصلِ زن هر چند باشد پیشِ مردِ کامجوی		روح و راحت را کفیل و عیش و عشرت را ضمان
لیک با او شمعِ صحبت درنمی‌گیرد از آنک		من سخن از آسمان می‌گویم او از ریسمان

اوحد مستوفی دیوانی مشتمل بر قصاید و غزلیات از خود بر جای گذاشت که امروزه جز دو بیت و یک قصیده اثری از آن در دست نیست. به نوشتهٔ دولتشاه سمرقندی، اوحد سبزواری کتابخانه‌ای با بیش از هزار کتاب داشت و بسیاری را خود حاشیه‌نویسی کرده بود.

به عقیدهٔ شکوفه قبادی، مصحح منظومهٔ عاشقانهٔ جمال و جلال، اوحدی مستوفی ممدوح محمد نزل‌آبادی، سرایندهٔ مثنوی، بوده‌است.