فیلیس و ارسطو
داستان فیلیس و ارسطو یک داستان هشدار دهنده قرون وسطایی در مورد پیروزی یک زن اغواگر، فیلیس، بر بزرگترین عقل مرد، فیلسوف یونان باستان، ارسطو است. این یکی از چندین داستان قدرت زنان از آن زمان است. از جمله نسخههای اولیه، لای دی آریستوت فرانسوی از سال ۱۲۲۰ است.
داستان سلطه گر و روشنفکر مشهور توسط هنرمندان از قرن دوازدهم به بعد، در رسانهها از مجسمهسازی سنگی در کلیساها گرفته تا صفحات چوبی یا عاج، منسوجات مانند فرش و ملیله، حکاکی، نقاشی رنگ روغن، کوزههای برنجی (آکوامانیل) مورد توجه قرار گرفت. و شیشههای رنگی. هنرمندانی که جذب این موضوع شدهاند عبارتند از هانس بالدونگ، آلبرشت دورر، لوکاس کراناخ بزرگ و الساندرو تورچی.
داستان
ویرایشداستان در شیوه بیان متفاوت است، اما هسته اصلی آن به شرح زیر است: ارسطو به شاگردش اسکندر توصیه میکند که از فیلیس، معشوقه اغواگر پدرش، فیلیپ دوم مقدونی، دوری کند، اما خود اسیر او شدهاست. او قبول میکند که با او رابطه برقرار کند، به شرطی که نقش سلطه گر را بازی کند و او را برهنه بر پشت خود سوار کند. فیلیس مخفیانه به اسکندر گفتهاست که چه انتظاری داشته باشد، و او شاهد است که فیلیس ثابت میکند که جذابیت یک زن میتواند حتی بر عقل مرد بزرگترین فیلسوف غلبه کند. و با مشاهده مردم از این صحنه سواری، آبروی ارسطو میرود. فیلیس همچنین بهعنوان معشوقه یا احتمالاً همسر اسکندر، به جای همسر پدرش توصیف میشود.[۱][۲][۳]
ریشهها
ویرایشاین داستان کاملاً اختراع شده توسط موزه لوور برگرفته از اثر آلمانی ژاک دو ویتری در قرن سیزدهم است.[۴][۵] اثر فرانسوی Le Lai d'Aristote (The Lay of Aristotle) از نسخههای خطی مربوط به اوایل سال ۱۲۲۰ که توسط محققان به هانری d'Andeli یا Henri de Valenciennes نسبت داده شدهاست، شناخته شدهاست. .[۶][۷] [الف]
در سال ۱۳۸۶، جان گوور، شاعر انگلیسی، خلاصهای از داستان را در Confessio Amantis (به انگلیسی، بر خلاف دیگر آثار اصلیاش)، مجموعهای از داستانهای عشق غیراخلاقی که در شعر بیان میشود، گنجاند. در شعر آپولونیوس صور (کتاب ۸، ۲۷۱–۲۰۱۸)، جایی که گوور به طعنه میگوید که منطق و قیاسهای فیلسوف او را نجات نمیدهد، ظاهر میشود:
- من آنجا ارسطو را هم میگویم،
- چه کسی که ملکه یونان چنین است
- او را مهار کرده است که در مدت زمان طولانی
- Sche او را چنین قیاس ساختهاست،
- این که او منطق خود را بریات کرد ;
- هنر تمرین او نبود،
- Thurgh که آن mihte be مستثنی شدهاست
- که او بهطور کامل به این نتیجه رسیده بود
- عشق ورزیدن و سجده کردن او
در قرن پانزدهم، در کمدی آلمانی Ain Spil van Maister Aristotiles (نمایشنامه ای از استاد ارسطو) به نمایش درآمد.[۴]
تحلیل و بررسی
ویرایشعنصر داستان | Lai d'Aristote - فرانسوی | Aristoteles und Phyllis - آلمانی |
---|---|---|
اسکندر | یک پادشاه پیروز، فاتح هند است | مردی جوان در دربار پدرش است |
زن جوان | فقط "هندی" نامیده میشود | فیلیس، از اصالتاً، در اطرافیان ملکه است |
موقعیت: اسکندر | ارسطو به دلیل بیتوجهی به وظیفه خود به عنوان رئیس دولت و ارتش سخنرانی میکند | دستور پادشاه مبنی بر عدم دیدن معشوق را نادیده میگیرد، همانطور که ارسطو به دلیل تمرکز نکردن بر درسهای خود خواستهاست. |
زن جوان | تصمیم میگیرد از فیلسوف انتقام بگیرد | تصمیم میگیرد از فیلسوف انتقام بگیرد |
قرارداد: ارسطو | قول میدهد که در ازای لطف او از طرف اسکندر با او صحبت کند | از او میخواهد که در ازای پول، شب را با او بگذراند |
صحنه اغواگری | در یک باغ اتفاق میافتد | در یک باغ اتفاق میافتد |
او بر پشت ارسطو سوار میشود | توسط اسکندر خندان مشاهده شد | توسط ملکه و همراهانش مشاهده شد و فیلیس به شدت به ارسطو توهین کرد |
در پایان ارسطو | خود را به اسکندر معذور میکند و میگوید آمور وینک توت، و توت وینکرا tant com li monde durera (عشق بر همه چیره میشود و همه پیروز خواهند شد تا زمانی که دنیا پابرجاست) |
به کشوری دور میگریزد، جایی که در مورد شرارت نیرنگهای زنانه تأمل میکند. |
تصاویر
ویرایشقرون وسطی
ویرایشداستان هشداردهنده سلطه گر که فیلسوف مشهور را احمق کرد در سراسر اروپای قرون وسطی رایج شد.[۲] مجسمهسازان قرون وسطایی در ماسلند کوزههایی را به شکل صحنههایی با پیکرههای انسان یا دیگر شکل میساختند که فیلیس و ارسطو را به تصویر میکشیدند. این داستان در رسانههای مختلف از جمله سنگ، عاج، برنج، فرش، ملیله و حکاکی به تصویر کشیده شد.
-
Stone sculpture, Cadouin Abbey, France, 12th century
-
Panel of casket with scenes of romances, France, ivory, 1330-1350
-
Carpet, Freiburg, Germany, 14th century
-
Aquamanile in the form of Phyllis and Aristotle, prob. Maasland, 1400–1450, brass
-
Phyllis سوار و سیلی زدن ارسطو ، Aquamanile ، Maasland ، c. ۱۴۰۰ ، برنج
-
جزئیات ملیله ، بازل ، 1470s
اوایل مدرن تا روشنگری
ویرایشهنرمندانی مانند هانس بالدونگ، [ب] آلبرشت دورر، لوکاس کراناخ بزرگ، بارتولومئوس اسپرانگر و یان سادلر به بهرهبرداری از موضوع ادامه دادند و در نهایت فیلیس را کاملاً برهنه کردند.[۴] الساندرو تورچی این زن را کامپاسپه، معشوقه اسکندر نامید. رسانههای مورد استفاده شامل حکاکی، شیشههای رنگی، چوب و رنگ روغن است.
-
Drypoint of Aristotle ridden by Phyllis by the Housebook Master. c. ۱۴۹۰
-
Engraving, Master MZ, c. ۱۵۰۰
-
Engraving, Lucas van Leyden, c. ۱۵۲۰
-
Stained glass, Germany, c. ۱۵۲۰
-
Detail of a Power of Women decoration meant for Nuremberg Town Hall, Albrecht Dürer, 1521
-
Aristotle and Phyllis, the Master of Ottobeuren, wood, 1523
-
Phyllis and Aristotle, Lucas Cranach the Elder, oil on panel, 1530
-
Phyllis and Aristotle, Jan Sadeler after Bartholomeus Spranger, engraving, 16th century
-
Aristotle and Campaspe, Alessandro Turchi (attrib.) Oil on canvas, 1713
قرن نوزدهم و بیستم
ویرایشهنرمندانی مانند جولیو روئلاس به اقتباس از تم فیلیس و ارسطو ادامه دادند. اسکار کوکوشکا نسخه ای را در سال ۱۹۱۳ تولید کرد.[۹]
-
Le Char (The Chariot), poster by Edward Ancourt for opera by Émile Pessard, 1878
-
Sokrates, Julio Ruelas (۱۸۷۰–۱۹۰۷), ۱۹۰۲. The woman wears modern stockings and shoes
جستارهای وابسته
ویرایش- ریشیاسرینگا
یادداشت
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ "Aristotle and Phyllis". Art Institute of Chicago. Retrieved 22 March 2018.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Smith, Justin E. H. (2 April 2013). "Phyllis Rides Aristotle". Justin E. H. Smith. Retrieved 31 March 2018. خطای یادکرد: برچسب
<ref>
نامعتبر؛ نام «Smith2013» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ "Aristotle Plays Horsey and Other Strange Tales". Classical Wisdom Weekly. 10 March 2014. Retrieved 31 March 2018.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ "Phyllis and Aristotle | The Triumph of Seduction over Intellect". Louvre. Retrieved 22 March 2018. خطای یادکرد: برچسب
<ref>
نامعتبر؛ نام «Louvre» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ "Object Lesson: Did Aristotle Really Humiliate Himself for Phyllis?". The National Endowment for the Humanities. Retrieved 2023-08-13.
- ↑ Wathelet-Willem, Jeanne. "Henri d'Andeli. Le lai d'Aristote, publié d'après tous les manuscrits par Maurice Delbouille", in Revue belge de philologie et d'histoire, 1953, Vol. 31, n° 31-1, pp. 84–87.
- ↑ François Zufferey, "Un problème de paternité: le cas d'Henri d'Andeli. II. Arguments linguistiques", Revue de linguistique romane, n° 68, 2004, pp. 57–78, and "Henri de Valenciennes, auteur du Lai d'Aristote et de la Vie de saint Jean l'Évangéliste", in Revue de linguistique romane, n° 69, 2004, pp. 335–358.
- ↑ Mihai Cristian Bratu, L'Émergence de l'auteur dans l'historiographie médiévale en prose en langue française, Ph.D. , New York University, 2007, p. 103.
- ↑ Hayton, Darin. "The Curious History of Phyllis on Aristotle". Retrieved 1 April 2018.