قانون تابعیت فیلیپین
قانون تابعیت فیلیپین (انگلیسی: Philippine nationality law) شرایطی را که طبق آن یک فرد دارای تابعیت فیلیپین است، مشخص می‌کند. دو قانون اصلی تعیین‌کننده ضوابط تابعیت، قانون اساسی ۱۹۸۷ فیلیپین و قانون اصلاحی اعطای تابعیت ۱۹۳۹ هستند.
| قانون اساسی فیلیپین ماده چهار: شهروندی | |
|---|---|
 | |
| کمیسیون قانون اساسی | |
| قلمرو اجرایی | فیلیپین |
| وضع‌شده توسط | همه‌پرسی قانون اساسی |
| تاریخ تصویب | ۲ فوریه ۱۹۸۷ |
| تاریخ تقدیم لایحه | ۲ فوریه، ۱۹۸۷[۱] |
| وضعیت: در حال اجرا | |
هر فردی که دست کم یکی از والدین او فیلیپینی باشد، در بدو تولد شهروند فیلیپین مجسوب می‌گردد. اتباع خارجی بعد از تحقق حداقل مقدار شرط دوره اقامت (به‌طور معمول ۱۰ سال)، تملک ملک معتبر، نشان دادن چیرگی خود در زبان انگلیسی یا اسپانیایی و همچنین یک زبان فیلیپینی، برآورده کردن الزامات فردی باشخصیت، ممکن است با اعطای تابعیت به مثابه شهروندان فیلیپین تلقی گردند.
پانویس ویرایش
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Philippine nationality law». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۴ ژوئن ۲۰۲۳.
منابع ویرایش
- ↑ Hernandez 1988, p. 230.