هدونیسم

لذت‌گرایی (شادخواری، شادی‌جویی) یا هدونیسم (به فرانسوی: Hédonisme)، مکتبی فلسفی است که یافتن لذت و شادی جویی را هدف و ارزش غایی، و مهمترین پیشهٔ انسان می‌داند. واژهٔ هدونیسم از واژهٔ یونانی هدونی به معنای شهوت، گرفته شده‌است. هدونیسم یعنی فلسفه لذّت‌طلبی، عشرت‌طلبی و خوشگذرانی. پیروان این فلسفه معتقدند فرجام و هدف از زندگی تنها کسب لذّت و خوشگذرانی است. در واقع هدف و غایت اعمال را کسب لذّت معرفی می‌کنند.

لذت‌باوری خود به دو مکتب بخش شده‌است؛ مکتبی که پیرو دیدگاه‌های جرمی بنتم بود و از مشی کمّی دفاع می‌نمود. بنتم بر این باور بود که ارزش شهوت به‌طور کمّی بدیهی‌است. او بر این باور بود که شهوت شمارش‌پذیر نیست ولی زمان لذت بردن را می‌توان حساب کرد. گروهی دیگر از پیروان لذت‌باوری شهوت را امری کیفی می‌شمردند. از میان آنها می‌توان از جان استوارت میل نام برد. میل بر این باور بود که شهوت را می‌توان به سطوح گونه‌گون تقسیم نمود. شهوتی که بالاتر است و آنکه پایین‌تر. او می‌انگاشت که موجودات ساده‌تر به آسان‌ترین در دسترس‌ترین شکل شهوت دست می‌یازند و از دیگر جنبه‌های زندگی بی‌بهره‌اند. چنین موجوداتی در همان گونهٔ شهوت سطح پایین زیاده‌روی می‌کنند. می‌نماید که دموکریت نخستین فیلسوفی باشد که پیرو این اندیشه بوده‌است. لذت‌شناسی (hedonics) شاخه‌ای از روان‌شناسی است که به مطالعهٔ افکار و احساسات خوشایند و ناخوشایند، به‌ویژه از جهت نقش آنها در انگیزش انسان‌ها می‌پردازد.

منابع

Wikipedia contributors, "Hedonism," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Hedonism&oldid=298698053 (accessed June 26, 2009).