ما ز یاران چشم یاری داشتیم

غزلی از حافظ

غزلی با مطلع «ما ز یاران چشم یاری داشتیم»، غزل شمارهٔ ۳۶۹ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

ما ز یاران
زبانفارسی
شاعرحافظ[۱]
شمار ابیات۷
بحررَمَل مسدس محذوف
فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
متن

ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم
تا درخت دوستی برکی دهد
حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم
گفتگو آیین درویشی نبود
ور نه با تو ماجراها داشتیم
شیوهٔ چشمت فریب جنگ داشت
ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم
گلبن حسنت نه خود شد دلفروز
ما دم همّت برو بگماشتیم
نکتها رفت و شکایت کس نکرد
جانب حرمت فرو نگذاشتیم
گفت خود دادی بما دل حافظا
ما محصّل بر کسی نگماشتیم




۲



۴



۶


نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی

مفهوم و درون‌مایه

ویرایش

فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

در اجراها

ویرایش

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۲۴۵ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده‌است.[۲]

ترجمه‌ها

ویرایش

در دیگر آثار هنری

ویرایش

پانویس

ویرایش

منابع

ویرایش
  • دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
  • حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.