محمود بن حسن وراق
محمود بن حسنِ وَرّاق با کُنیهٔ ابوالحسن و شهرت‌های نَسّاخ و بغدادی (؟ -۸۴۴م) شاعر ایرانی در دورهٔ اول عباسی بود. او دوست عاصم بن وهب بود که هر دو به «زیاده‌روی در شرب خمر و معاصی» شهرت‌یافتند. او کنیزی ادبیات‌دان به نام «سَکَن» داشته اشت. بیشتر شعر او در ادب، مواعظ، حمکت و مثل است که «در این فن از صالح بن عبدالقدوس پس افتاده است.» غزلیاتی نیز از او برجای مانده است.[۱][۲] دیوان اشعار او در سال ۱۹۹۱م گردآوری، بازبینی و چاپ شد.[۳]
| محمودِ ورّاق | |
|---|---|
| زادهٔ | ؟ بغداد |
| درگذشت | ۸۴۴م/ ۲۳۰ق بصره |
| پیشه | شاعر |
| سبک | دورهٔ اول عباسی |
منابع ویرایش
- ↑ فروخ، عمر (۱۹۸۶). تاریخ الأدب العربی (PDF). ج. ۲. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۲۳۶.
- ↑ ابن شاکر کتبی، محمد (۱۹۷۳). فوات الوفیات. ج. ۲. بیروت: دار صادر. ص. ۲۵۶.
- ↑ قصاب، ولید (۱۹۹۱). دیوان محمود الوراق (PDF). عجمان: مؤسسة الفنون. دریافت‌شده در ۷ دسامبر ۲۰۱۶.