منیره صلح
منیره صلح (عربی: منیرة صلح)، (زاده ۱۹ سپتامبر ۱۹۱۱ – درگذشته ۲۷ نوامبر ۲۰۱۰) یک شخصیت انسان‌دوست از پیشتازان مبارزه برای حقوق زنان و معلولین در لبنان بود. او اولین زن مسلمان در لبنان و شاید در جهان عرب بود که برای عضویت در پارلمان کاندید شد و سه بار در انتخابات پارلمانی سال‌های ۱۹۶۰، ۱۹۶۴ و ۱۹۶۸ خودش را کاندید کرد ولی هیچگاه انتخاب نشد. منیره انستیتوی معلولین امید را در سال ۱۹۵۹ تأسیس کرد و اولین مرکز از نوع خودش در لبنان و جهان عرب بود. او همچنین در سال ۱۹۸۴ انجمن اولیای اطفال معلول که اولین مرکز از نوع خودش در لبنان بود را تأسیس کرد.[۱][۲]
| منیره صلح | |
|---|---|
 منیره صلح در بیروت، ۱۹۷۴ | |
| زادهٔ | ۱۹ سپتامبر ۱۹۱۱ |
| درگذشت | ۲۷ نوامبر ۲۰۱۰ (۹۹ سال) |
| ملیت | لبنان |
| محل تحصیل | دانشگاه آمریکایی بیروت |
| پیشه | مؤسسه معلولین امید |
زندگی و فعالیت‌ها ویرایش
منیره با فراخوان به حقوق زنان، از برجسته‌ترین رهبران زن در تظاهراتی بود که منجر به استقلال لبنان در سال ۱۹۴۳ شد. منیره همچنین از اولین زنانی بود که در لبنان و جهان عرب به دانشگاه راه یافت. او در سال ۱۹۳۳ از دانشکده عالی زنان (دانشگاه آمریکایی بیروت) فارغ‌التحصیل شد. او کمی بعد به بغداد سفر کرد و در آنجا بمدت دو سال به شغل معلمی در مدارس پرداخت و در بازسازی برنامه‌های درسی شرکت کرد. او در سال ۱۹۳۵ به لبنان بازگشت و بعد از ازدواج، به همراه همسرش به فلسطین رفت. منیره در سال ۱۹۵۱ پا بپای دیگر زنان روستایی در نهضت قوانین مربوط به زنان و معلولین فعالیت می‌کرد و به عضویت شورای زنان لبنان درآمد. او همچنین رهبری گروه ملی داوطلبان کمک به قربانیان آتش‌سوزی بزرگ در بیروت در سال ۱۹۵۶ را بر عهده داشت. بعد از گذشت یک سال از ترور همسرش در جریان بحران لبنان در سال ۱۹۵۸، منیره انستیتوی معلولین امید را تأسیس کرد و این ایده اش ناشی از اشتیاقش به کمک به فرزندش سلیم و دیگر کودکان معلول بود. او در سال ۱۹۶۸ به عضویت سازمان بین‌المللی خانواده درآمد که سازمانی پیشتاز در زمینه حقوق معلولین در جهان بود و در همین سال به عنوان معاون رئیس شورای زنان لبنان انتخاب و در سال ۱۹۷۰ عضو شورای جهانی زن گردید. او بعد از سه بار حضور در کنفرانس‌های سالانه کمیته به‌کارگیری اشخاص علاقه‌مند به معلولین وابسته به رئیس‌جمهور آمریکا بین سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۲ در واشینگتن نشان ویژه از ریچارد نیکسون دریافت کرد. او بخاطر مبارزاتش برای حقوق زنان و معلولین رسماً به نمایندگی لبنان در کنفرانس‌های بین‌المللی در نقاط مختلف جهان انتخاب شد.[۳]
درگذشت ویرایش
منیره صلح در تاریخ ۲۷ نوامبر سال ۲۰۱۰ در حالی که ۹۹ ساله بود، درگذشت و در حال حاضر فرزندانش سناء و نصیب انستیتوی معلولین امید در لبنان را اداره می‌کنند.[۴]
منابع ویرایش
- ↑ emily fares Ibrahim elections
- ↑ «Mounira Solh». el-solh (به انگلیسی). بایگانی‌شده از اصلی در ۴ دسامبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۹-۲۵.
- ↑ «الصلح». www.islamguiden.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۹-۲۵.
- ↑ «منیرة الصلح… قاهرة الظلام». Elfann News (به عربی). بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۹-۲۵.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «منیرة صلح». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای عربی، بازبینی‌شده در ۳ دسامبر ۲۰۱۷.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Mounira Solh». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۳ دسامبر ۲۰۱۷.
پیوند به بیرون ویرایش
| در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ منیره صلح موجود است. |
- Washington Report, Washington D.C. , U.S.A. , 2002.
- Lebanese Council of Women[پیوند مرده], Beirut, Lebanon, 30 November 2009.
- Lebanese Army, Yarzeh, Lebanon, May 2004.
- Saida City, Sidon, Lebanon, 31 March 2010.
- Saida City, Sidon, Lebanon, 30 November 2010.
- Lebanese Women's Awakening.