زبان عربی

زبان عَرَبی (به عربی: اللُّغَة العَرَبِيّة) یکی از زبان‌های سامی و یکی از شش زبان‌های رسمی سازمان ملل متحد، زبان مقدس در اسلام، زبان رسمی در کشورهای عربی، و زبان اقلیت در بقیه کشورهای شمال آفریقا است. عربی زبان رسمی ۲۵ کشور و با ۴۰۰ میلیون‌نفر گویشور جزو پرگویش‌ترین زبان‌های جهان است. این زبان امروزه دارای لهجه‌ها و گویش‌های گوناگونی است ولی عربی نوین معیار به عنوان زبان رسمی نوشتار در همه کشورهای عرب پذیرفته‌شده‌است. تأثیر عربی بر دیگر زبان‌های جهان اسلام مانند فارسی، پَشتو، اُردُو، هندی، و زبان‌های گوناگون خانوادهٔ زبان‌های ترکی چشمگیر است. همچنین دستور زبان عربی دارای قوائد زبانی خاصی است که بدین‌خاطر زبان عربی جزو زبان‌های سخت در بین زبان‌های جهان محسوب می‌شود.

عربی
اَلْعَرَبِیَّه
«العربیة» در عربی نوشتاری (خط نسخ)
بیان	/ˈʕarabi:/, /alʕaraˈbij:a/
زبان بومی در	اتحادیه کشورهای عرب
شمار گویشوران	۳۱۰ میلیون به‌عنوان زبان اول  (۲۰۱۱–۲۰۱۶) ۲۷۰ میلیون به‌عنوان زبان دوم
تبار	آفروآسیایی سامی سامی غربی سامی مرکزی عربی عربی
گونه‌های نخستین	نیا عربی عربی باستان حجازی باستان عربی کلاسیک عربی
گونه‌های معیار	عربی نوین معیار
گویش‌ها	عربی مغربی گویش‌های عربی (مصری، عربی عراقی، شامی) گویش‌های عربی (شبه‌جزیره‌ای خلیجی، حجازی، یمنی و نجدی)
سامانه نوشتاری	الفبای عربی زبان یهودی-عربی لاتین‌نویسی عربی
گونه‌های علامت‌دار	عربی اشاره
وضعیت رسمی
زبان رسمی در	عربی نوین معیار در ۲۷ کشور فهرست الجزایر بحرین کومور چاد مصر اریتره عراق اردن کویت لبنان لیبی موریتانی مراکش عمان فلسطین قطر صحرای غربی عربستان سعودی سومالی سودان جیبوتی سوریه تانزانیا زنگبار تونس امارات متحده عربی یمن اسرائیل Organizations اتحادیه آفریقا اتحادیه کشورهای عرب سازمان همکاری اسلامی سازمان ملل متحد
زبان اقلیت شناخته‌شده در	فهرست برونئی سئوتا قبرس اندونزی مالی ملیلیه نیجر پاکستان سنگال
تنظیم‌شده توسط	فهرست Arabic Language International Council الجزایر: Supreme Council of the Arabic language in Algeria مصر: فرهنگستان زبان عربی قاهره اسرائیل: Academy of the Arabic Language in Israel عراق: Iraqi Academy of Sciences اردن: Jordan Academy of Arabic لیبی: Academy of the Arabic Language in Jamahiriya مراکش: Academy of the Arabic Language in Rabat عربستان سعودی: Academy of the Arabic Language in Riyadh سومالی: Academy of the Arabic Language in Mogadishu سودان: Academy of the Arabic Language in Khartoum سوریه: فرهنگستان زبان عربی در دمشق (قدیمی ترین) تونس: Beit Al-Hikma Foundation
کدهای زبان
ایزو ۶۳۹-۱	ar
ایزو ۶۳۹-۲	ara
ایزو ۶۳۹-۳	ara
پراکندگی جمعیت عرب‌زبانان، سبز تیره به معنی زبان بیشینه و سبز روشن به معنی زبان کمینه
استفاده از زبان عربی به عنوان زبان ملی (سبز)، یک زبان رسمی (آبی تیره) و زبان محلی/اقلیت (آبی روشن)

نوشتار(های) وابسته: زبان عربی در ایران

زبان عربی، زبان قرآن و بسیاری از نخستین نوشتارهای مسلمانان است و نزد بسیاری از مسلمانان یک زبان مقدس محسوب می‌شود. در دوران طلایی اسلام، عربی به عنوان نخستین زبان جهان اسلام از اهمیت بالایی برخوردار بود و آثار علمی، ادبی و مذهبی فراوانی به این زبان نوشته می‌شد.

زبان عربی به دلیل قالب‌ها و حالات صرفی و نحوی و داشتن مذکر و مؤنث و سایر قواعد دستوری یکی از سخت‌ترین زبان‌های دنیا به ویژه برای سخن گفتن است. از آنجا که زبان انگلیسی این پیچیدگی‌ها را ندارد و با دانستن تنها ۵۰۰ واژه می‌توان نیازهای روزانه را با آن پیش‌برد، در بیشتر کشورهای عربی، زبان فرانسوی یا زبان انگلیسی، زبان میانجی هستند. در حوزهٔ کشورهای عربی خلیج فارس عملاً زبان کار، انگلیسی است.

این زبان را «لغة الضاد» نیز می‌نامند، زیرا تنها زبانی است که دارای ضاد می‌باشد و ضاد حرفیست که سخت‌ترین شیوه کاربرد را دارد، زبان آلبانیایی هم پس از پذیرش اسلام و ورود زبان عربی، حرف ضاد وارد آن شد.

تاریخچه

نوشتار اصلی: تاریخ زبان عربی

تاریخ زبان عربی را در یک روش می‌توان به قبل و بعد از اسلام تقسیم کرد. در زمان‌های پیش از اسلام زبان عربی به دو شاخهٔ عربی جنوبی و عربی شمالی بخش‌بندی می‌گردید. عربی جنوبی در سرزمین یمن کنونی به کار می‌رفت و تحت تأثیر ارتباط با مصریان باستان و تمدن فنیقی قرار گرفته بود. زبان عربی امروزی بر پایهٔ تدوین زبان اولیهٔ عربی به دیبا ایرانیان در زمان شاهنشاهی ساسانی بوده که صرف و نحو آرایش واژگان برای زبان عربی ایجاد شد و از حالت اولیهٔ آن بیرون آمد. این زبان با ظهور اسلام کم‌کم به دست فراموشی سپرده‌شد و به جای آن زبان عربی شمالی که مبنای عربی امروزی است در سراسر عربستان غلبه پیدا کرد. این زبان را اکنون عربی کلاسیک نیز می‌نامند. این زبان با فتوحات مسلمانان و زبان عربی قرآنی که نزدیکی بسیاری به زبان شکل یافته عربی داشت با گذشت زمان فراگیر شد و امروزه به عنوان زبان عربی کلاسیک در همه جای جهان عرب‌زبان پراکنده شده.

زبان‌های سامی

نوشتار اصلی: زبان‌های سامی

یکی از زیرشاخه‌های خانوادهٔ زبان‌های آفریقایی-آسیایی است که ریشهٔ آن به خاورمیانه بازمی‌گردد. این زبان‌ها در غرب آسیا، شمال آفریقا و شاخ آفریقا، و همچنین در گروه‌های بزرگ مهاجری در آمریکای شمالی، اروپا و استرالزی بیش از سیصد و سی میلیون گویشور دارند. هر چند برخی سامیان هنوز هم در مناطق دورافتاده عربستان زندگی می‌کنند، در گذشت ایام بسیاری از آن‌ها به تدریج از شبه‌جزیره خارج شدند و به مناطق اطراف کوچ کردند و در زبان و فرهنگ با مردم آن مناطق آمیخته شدند. در طی این مهاجرت‌ها تمدن‌های عظیمی در مناطق اطراف به‌وجود آمد که از آن‌جمله می‌توان به تمدن‌های بابلی، آرامی، سومری، کنعانی و عبری اشاره کرد. زبان‌های باستانی ایجاد شده در هر منطقه با هم تفاوت‌های آشکاری دارند اما همگی جز زبان‌های سامی به‌شمار می‌آیند.

پرگویشورترین زبان‌های سامی در جهان امروز از این قرارند: عربی (۳۰۰ میلیون)، امهری (~۶۵ میلیون)، تیگرینیا (۷ میلیون)، عبری (~۵ میلیون)، تیگره (~۱٫۰۵ میلیون)، آرامی (۵۷۵٬۰۰۰ تا ۱ میلیون) و مالتی (۴۸۳٬۰۰۰).

دستور زبان

نوشتار اصلی: دستور زبان عربی

کاربری (صرف) فعل در این زبان به دو زمان گذشته (ماضی) و حال (مضارع) است که با کمک صیغهٔ مضارع صیغه‌های آینده (مستقبل) هم ساخته می‌شود؛ و هر کدام از این دسته‌ها چهارده صیغه است.

زبان عربی قالبی و اشتقاقی است، بدین معنا که عرب‌زبانان از الگوهای افعال، تفعیل، مفاعله، استفعال و… بهره می‌برند و با ریختن ریشهٔ واژه در این قالب‌ها که «باب» نامیده می‌شوند، واژه می‌سازند. برای نمونه از واژهٔ پارسی زمان، مشتق‌هائی مانند ازمنه، مزمن و زمن ساخته شده‌است که شناسائی ریشهٔ آن را دشوار می‌کند. نمونهٔ دیگر، واژهٔ پارسی «کادیک» به صورت قاضی و سایر مشتقات آن مانند قضاوت و مقتضی و … [۵] نمونه‌ای دیگر واژه «مورَخ» به معنی تعیین زمان رویدادهاست و در قرآن و عربی پیش از اسلام نبوده و ریشهٔ عربی ندارد. فیروزآبادی در القاموسُ المحیط آن را بر گرفته از «ماه رخ» دانسته‌است، اما برخی از زبان‌شناسان معاصر آن را اسم فاعل از «تاریخ» می‌دانند و خود تاریخ را عربی شده از «تاریک» می‌دانند. زیرا سخن از گذشته‌ها در تاریکی و ابهام قرار دارد. در گاه‌نامهٔ «اَلدِراساتُ الأَدَبیَّة» بهار و تابستان ۱۳۴۳. نویسنده دیدگاه‌های مختلف را در این خصوص آورده و نظر حمزه اصفهانی را در مورد عربی‌شده از «ماه رخ» یا «تاریک» را بررسی نموده‌است. و نتیجه‌گیری نموده که عربی‌شده از «تاریک» بیشتر محتملست و به منطق نزدیکترست. عرب‌ها شمار زیادی از واژه‌های فارسی را برابر گویش خود دگرگون کردند و شماری از همین واژه‌ها به‌وسیلهٔ ایشان و کارگزاران ایرانیِ آن‌ها به پارسی وارد شد. چند نمونه از این گروه واژه‌های «فیل»، «فردوس»، «ابریق»، «قهستان» و «کنز» هستند که به ترتیب از واژه‌های پارسی «پیل»، «پردیس»، «آبریز»، «کوهستان» و «گنج» ساخته شده‌اند. عربی‌سازی شمار دیگری از واژه‌های پارسی و راه یافتن آن‌ها به پارسی از الگوی پیچیده‌تری پیروی می‌کند. یک نمونه واژهٔ «جنحه» است که در پارسی کنونی کاربرد حقوقی دارد. این واژه از مفرد کردن واژهٔ «جُناح» ساخته شده‌است، اما «جناح» خود عربی‌شدهٔ واژهٔ پارسی «گناه» است. واژگانی مانند «پهلوان» (پهلوان) و «مهرجان» (بر گرفته از مهرگان که برای هرگونه جشن به‌کار می‌رود) در عربی نیز برگرفته از واژگان فارسی هستند واژه‌هائی مانند برنامه (برنامج)، فیروز، تنور، خندق، قناة، قلعة (کلات)، منجنیق، اسفناج، دیوان، برزخ، بلبل، حنا، یاسمین، سرو، عدس، شهی، آجر، گچ (به عربی جص)، خنجر (برگرفته از واژهٔ خونگر)، طربوش (بر گرفته از سرپوش) از پارسی گرفته شده‌اند. در قرآن نیز واژگان پارسی فراوانی راه یافته‌است. که از این دید پرنفوذترین زبان بر ادبیات قرآنی انگاشته می‌شود: دین، سراج (برگرفته از چراغ)، جند، سجیل (بر گرفته از سنگ گل)، نمارق (جمع واژهٔ نرمک ایرانی به معنی بالش)، وزیر (از وَچیر پهلوی)، مسک (از مشک پهلوی)، عفریت (از آفرید). از دیگر واژه‌هائی که از پارسی به عربی رفته‌اند می‌توان به: هندسه (برگرفته از اندازه / هَنداچک)، محراب (برگرفته از مهراب) و مسجد (برگرفته از مَزگت) اشاره کرد.

تأثیر زبان‌های دیگر بر زبان عربی

از این میان می‌توان به تأثیر زبان‌های فارسی، عبری، اکدی و رومی بر آن اشاره کرد، حتی در نوشتار قرآن چنین واژه‌هائی یافت می‌شوند هر چند که زبان عربی بنا بر ویژگی نهادین خود که واژه‌ها در آن گردانِش (صرف) می‌شوند چهره وام‌واژه‌ها را چنان دگرگون می‌نماید که شناسائی ریشهٔ آن بسیار دشوار می‌گردد. برای نمونه واژهٔ عربی «جلّاب» بر وزن «فعّال» برگرفته از واژهٔ فارسی «گلاب» است.

معرب‌سازی

نوشتار اصلی: واژه معرب

در زبان عربی واژگان بسیار زیادی وجود دارد که به آن‌ها «معرّبات» یعنی «عربی‌شده» می‌گویند. ریشهٔ بسیاری از معرّبات هنوز ناشناخته است. سازمان استانداردسازی عربی کوشش فراوانی کرده تا ریشهٔ این‌گونه واژگان شناسائی شود، اما برای اینکه در عربی‌سازی معمولاً واژگان بیگانه به‌طور کامل برهم ریخته می‌شود، نمی‌توان به سادگی این‌گونه معرّبات را ریشه‌یابی نمود. گفته می‌شود حدود ۵ هزار واژه معرّب از واژگان رایج در زبان پارسی به زبان عربی راه یافته‌است. واژگانی مانند «جَص»، «مُجَصِص» و مشتقات آن از «گچ» و «اساطیر» و «اسطوره» از «Stori» لاتین و «خارطة» و «خوارط» از «Carta» و «منهی عنه» و «نهی» از «نه» و «No» فارسی و سانسکریت است. واژهٔ «کتاب» ریشهٔ اَکَّدی دارد و همراه با قرآن به عربی اندر آمده‌است در دو سدهٔ گذشته نیز واژگان فراوانی از زبان‌های اروپایی به عربی راه یافته‌اند. برای نمونه «تکنولوژی» که گفته می‌شود «التکنولوجیه» یا در سیاست (مانند: الإمبریالیة، الإیدیولوجیا…)، یا هنر و ادبیات (مانند: رومانسیة، خارطة از کارتوگرافی Carta- باکلوریا(Bachelor)-ماجستر(Master)- فلسفه، فلم (فیلم)، سیناریو (سناریو)...) یا صنعت و تکنولوژی (مانند: باص، رادیو، اوراش/ ورشه(Workshop) - تلیفون، تلفزیون، Technic- تقنی -. کمبیوتر…). در کتاب «الکلمات الفارسیه فی المعاجم العربیه» حدود ۳ هزار کلمه عربی که از زبان پارسی به عربی راه یافته‌اند را به همراه توضیحات برای هر واژه آورده‌است. قبلاً نیز جوالیقی ۸۳۸ کلمه و در کتاب المنجد ۳۲۱ کلمه و ادی شیر، در کتاب واژه‌های پارسی عربی‌شده، ۱۰۷۴ واژه پارسی را توضیح داده‌است.

دستور زبان

صفت (و موصوف) و مضاف (و مضافٌ‌الیه: تعلق یک چیز به چیز دیگر که هر دو اسم باشند) در زبان عربی مشابه زبان انگلیسی و البته گاهی زبان فارسی تاجیکی است یعنی صفت پیش از موصوف (البته در زبان انگلیسی از یک حرف اس اضافه نیز استفاده می‌شود) بر عکس زبان فارسی. صرف فعل در زبان عربی دو نوع ثلاثی و رباعی دارد برای افعالی مانند ذهب و زلزل که هر یک به دو دسته صرف ساده ماضی و مضارع و صرف مزید (موارد خاص مانند امر کردن مطاوعه) ماضی و مضارع تقسیم می‌شود. همچنین باب‌های (وزن‌های) خاصی مانند باب مکان سَجَدَ (مَفعِل:مسجد) و باب زمان نیز دارد. افعال برخی صحیح و برخی معتل (دارای حروف صدادار عله الف، ی یا و) هستند و بر اساس اینکه محل حرف عله در کجای واژه فعل باشد معتل العین یا معتل الام خوانده می‌شود مانند قول و صرف این‌گونه افعال زمانی که دو حرف صدادار کنار هم بیایند متفاوت است مثلاً قال به جای قَوَلَ و بسته به شرایط ممکن است کسره و حرف عله به حرف صدادار ی و فتحه و حرف عله به حرف صدادار آ و ضمه به او تبدیل شوند و گاهی حرف عله ساکن شود یا حذف شود مانند وجد و یجد یا تجعید.

گویش‌ها و لهجه‌ها

پراکنش گویش‌های عربی

• نوشتار اصلی: گویش‌های عربی

چارچوب جغرافیائی که گویشوران زبان عربی در آن پیشینه‌اند را جهان عرب می‌نامند که شامل بیش از ۲۰ کشور می‌شود که از خاورمیانه آغاز شده و تا شمال باختری آفریقا ادامه می‌یابد.

زبان عربی شمار فراوانی از گویش‌ها و لهجه‌های گوناگون را دربرمی‌گیرد که به‌طور کلی به سه بخش تقسیم می‌شود:

• عربی کلاسیک یا قرآنی (به عربی: اللغة العربیة الفصحی)
• عربی استاندارد یا شیوا یا کتابی
• عربی گفتاری یا دارجة (به عربی: اللهجة العامیة)

در کشورهای عربی لهجه استاندارد برای آموزش در آموزشگاه‌ها و نوشتن کتاب و روزنامه به کار برده می‌شود.

اما هر بخشی از جهان عرب، گویش محلی ویژه خود را دارد که گاه تفاوت‌های میان آن‌ها به اندازه‌ای است که عرب‌ها مجبور به سخن‌وری به عربی کتابی یا انگلیسی یا زبان واسط دیگری با هم می‌شوند. دلیل شمار فراوان گویش‌ها و لهجه‌ها در زبان عربی را تأثیر زبان‌های پیشین موجود در آن بخش‌ها پیش از چیرگی زبان عربی بر آن منطقه‌ها دانسته‌اند. در حالت کلی عربی گفتاری را به دو بخش خاورمیانه‌ای و باختری تقسیم می‌کنند اما به‌طور دقیق‌تر عربی دارای ۴ گویش زیرست که هر کدام خود دارای لهجه‌های فراوانیست.

• گویش مصری
• گویش باختری (شامل لهجه‌های: مراکشی، تونسی، الجزایری و…)
• گویش شامی (شامل لهجه‌های: لبنانی، فلسطینی، و عرب زبانان غرب کشور اردن)
• گویش خلیجی (شامل لهجه‌های عراقی، کویتی، شرق سوریه، ساحل خلیج فارس از عراق تا کشور عمان و سواحل جنوبی و جنوب غرب ایران، اهواز و در آبادان و شادگان و دشت آزادگان)

از این میان عربی مصری به عنوان گویش گفتاری زبان دوم مشترک میان همه عرب‌زبانان به کار می‌رود؛ و دلیل آن وجود انبوه فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی و رادیوئی و منابع عربی به این گویشست.

تفاوت لهجه‌ها در گویش‌های روزانه زبان عربی در واژگان، دستور زبان و شیوهٔ آوایش واژه‌ها به چشم می‌خورد.

بیشترین تفاوت‌ها بین گویش‌های غرب و شرق کشورهای عرب‌زبان وجود دارد؛ برای نمونه (کویتی و مراکشی)

در تفاوت‌های مربوط به چگونگی آوایِش می‌توان به چگونگی آوایِش حرف /ق/ اشاره نمود که در لهجه بادیه‌نشینان و عراقی‌ها /گ/، در لهجه مصری و سوریه /ء/ و در لهجه فلسطینی /ک/ تلفظ می‌شود. یا چگونگی تلفظ /ج/ که در لهجه مصری /گ/ آوایِش می‌شود مانند الجمهوریة => الگمهوریة و در لهجه لبنانی و لهجه بعضی از عرب‌های خوزستان ایران به ویژه برخی از قبیله‌های «سواری، حیدری» این حرف نزدیک به /ژ/ آوایِش می‌گردد.

زبان‌های رایج غیرعربی در کشورهای عربی

از ۲۲ کشور عربی، ۸ کشور بیش از یک زبان رسمی (علاوه بر عربی) دارند و ۱۹ کشور هم علاوه بر زبان‌های رسمی، زبان‌های مهم و پرگویش دیگری هم دارند. زبان مادری نیمی از جمعیت کشورهای عربی شمال آفریقا مانند مراکش و الجزایر زبان آمازیغی است و در قانون اساسی جدید این دو کشور زبان آمازیغی به عنوان زبان رسمی در کنار فرانسه و عربی به رسمیت شناخته شده‌است.

ردیف	نام کشور	زبان رسمی دیگر	سایر زبان‌های مهم رایج
آفریقا
۱	الجزایر	زبان بربری (زبان آمازیغی)	زبان فرانسوی در تجارت و آموزش
۲	مراکش	زبان بربری (زبان آمازیغی)	زبان فرانسوی در اسناد دولتی
۳	لیبی	-	زبان بربری (زبان آمازیغی)
۴	تونس	-	زبان بربری (زبان آمازیغی)، زبان فرانسوی در تجارت و آموزش
۵	مصر	-	زبان قبطی (زبان مذهبی مسیحیان)، زبان دومری، زبان نوبی (زبان قدیم مردم حبشه)
۶	سومالی	زبان سومالیایی	-
۷	جیبوتی	زبان فرانسوی	زبان سومالیایی و زبان عفار به عنوان زبان‌های ملی
۸	سودان	زبان انگلیسی	زبان نوبی (زبان قدیم مردم حبشه)، زبان فور در دارفور، زبان دومری توسط کولی‌ها، زبان قبطی (زبان مذهبی مسیحیان)
۹	موریتانی	-	زبان پولار، زبان سونینکه و زبان ولوف به عنوان زبان‌های ملی، زبان فرانسوی
۱۰	قمر	زبان فرانسوی، زبان قمری	-
آسیا
۱۱	عراق	زبان کردی، زبان آشوری، زبان ارمنی
۱۲	عربستان	-	زبان اردو (کارگران پاکستانی)، زبان روهینگیا (کارگران بنگلادشی)، زبان تاگالوگ (کارگران فیلیپینی)
۱۳	یمن	-	زبان مهری، زبان سوکوتری، زبان انگلیسی
۱۴	عمان	-	زبان بلوچی، زبان هندی، زبان اردو، زبان شهری (زبان جبالی)
۱۵	امارات	زبان انگلیسی	زبان اردو، زبان هندی و زبان فارسی به عنوان زبان‌های ملی
۱۶	قطر	-	زبان انگلیسی (زبان تأیید شده)، زبان اردو، زبان هندی
۱۷	بحرین	-	زبان اردو،
۱۸	کویت	-	زبان انگلیسی (در تجارت)، زبان اردو
۱۹	سوریه	-	زبان کردی، زبان ارمنی، زبان ترکی، زبان آشوری
۲۰	اردن	-	زبان ارمنی، زبان چرکسی
۲۱	لبنان	-	زبان ارمنی، زبان فرانسوی
۲۲	فلسطین	-	-
کل	۲۲	۸ کشور	۱۹ کشور

جستارهای وابسته

• برهم‌کنش زبان‌های فارسی و عربی
• فهرست واژگان فارسی با ریشه عربی
• فهرست واژگان عربی با ریشه فارسی
• ادبیات عربی
• خط عربی
• عربی استاندارد نو
• عربی بحرانی
• عربی بین‌النهرین
• عربی تونسی
• عربی جنوبی باستانی
• عربی جنوبی نو
• عربی حجازی
• عربی خراسانی
• عربی خلیجی
• عربی خمسه
• عربی خوزستانی
• عربی در فارسی
• عربی شحی
• عربی صعیدی
• عربی ظفاری
• عربی عمانی
• عربی لبنانی
• عربی مصری
• عربی میان رودانی شمالی
• عربی نوین معیار
• عربی‌سازی

پانویس‌ها و منابع

• حجازی، محمود فهمی، «زبان‌شناسی عربی: درآمدی تاریخی - تطبیقی در پرتو فرهنگ و زبانهای سامی»، تهران، سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها، شرکت به‌نشر، ۱۳۷۹.