موعظه سر کوه
موعظه سر کوه، یکی از معروفترین بخشهای «انجیل» و آموزهها و سخنانی است که عیسی مسیح بر فراز یکی از کوههای اطراف شهر جلیل معروف به کوه زیتون خطاب به شاگردان خود و گروه بسیاری از مرد و زن و پیر و جوان از تمام یهودیه و اورشلیم که کنار ساحل صور و صیدون به مشایعت او آمده بودند، بیان نمود.[۱] موعظه سر کوه برای تاریخنویسان در طول سدههای پس از آغاز جریان انتشار مسیحیت، اهمیت بالایی داشته و دارد زیرا چندین مورد از آموزههای اصلی مسیحیت را شامل میشود.[۲] باور بر این است که عبارات به جای مانده از موعظه سر کوه در انجیل متی اصیلتر از انجیل لوقا است.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/5b/Sermon_on_the_Mount_by_I.Makarov.jpg/280px-Sermon_on_the_Mount_by_I.Makarov.jpg)
عیسی در این موعظه در بخشی که به نام خوشابه حال ها معروف است ویژگی آنانی را که به گفته او از اهالی پادشاهی خدا خواهند بود توضیح میدهد.[۳]
منابع
ویرایش- ↑ انجیل متی، باب ۵–۷ و انجیل لوقا باب ۶
- ↑ عبدالرحیم سلیمانی اردستانی، مسیحیت، ص ۳۵–۳۸ و واژهنامه کلیسای مسیحی آکسفورد، انتشارات دانشگاه آکسفورد، ۱۹۸۹
- ↑ "Beatitudes." Frank Leslie Cross, Elizabeth A. Livingstone, editors The Oxford dictionary of the Christian church. New York: Oxford University Press. 2005 ISBN 978-0-19-280290-3
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ موعظه سر کوه موجود است.