مؤیدالدین جندی

از عارفان قرن هفتم
(تغییرمسیر از مویدالدین جندی)

مؤیدالدین محمود بن صاعد حاتمی جَندی معروف به شیخ مؤیدالدین جَندی و متخلص به مؤید از عارفان سده هفتم هجری است.[۱] جَند از مناطق دوردست خراسان قدیم است نزدیک فرغانه که به احتمال قوی در حمله مغول به کلی ویران شد.[۲] سال ولادت او معلوم نیست و اطلاعی نداریم چگونه دوران کودکی وی سپری شده‌است. همین قدر می‌دانیم که وی در اوان زندگی از جند بیرون آمده و راه سفر در پیش گرفته‌است. عده‌ای احتمال می‌دهند که او در جوانی از ترس مغول از شهر خود گریخته‌است.[۲] و گروهی خبر می‌دهند که وی برخلاف نظر پدر، استادان و نزدیکانش که وی را از سیر و سلوک بازمی‌داشتند بعد از استخاره از قرآن، قدم در طریق سلوک گذاشته و عزم سفر حج کرده‌است.[۳]

وی در این سفر با صدرالدین قونوی آشنا شد و در صحبت او ده سال مراتب تحصیل علوم و تربیت عرفانی را طی کرد. جندی بعد از درگذشت صدرالدین در سال ۶۷۳ق از قونیه به بغداد رفت و در آنجا بخشی از شرح بر فصوص الحکم ابن عربی را نوشت.[۴] همچنین در این شهر مواقع النجوم ابن عربی را شرح کرد.[۵]

از اشارات جندی در نفحة الروح و تحفة الفتوح برمی آید که او بعد از اقامت در بغداد به سینوپ رفته و این کتاب را برای یکی از بانوان پارسی دان و متصوف آنجا به زبان فارسی تألیف کرده‌است.[۶] در گذشت وی را سال ۶۹۰ و ۶۹۱ ق یا بعد از آن آورده‌اند.[۷]

آثار او

ویرایش
  • شرح فصوص الحکم
  • نفحة الروح و تحفة الفتوح
  • شرح مواقع النجوم

پانویس

ویرایش
  1. نفحة الروح و تحفةالفتوح. صص. مقدمه-۱۱.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ قیصری، داوود. شرح فصوص الحکم. صص. مقدم-۴.
  3. نفحة الروخ و تحفة الفتوح. صص. مقدمه-۱۱–۱۲.
  4. جندی. شرح فصوص الحکم. صص. مقدمه-۴۲.
  5. نفحات الانس. صص. ۵۵۶.
  6. نفحة الروح و تحفة الفتوح. صص. مثدمه-۱۳.
  7. هدیة العارفین. ج. ۲. صص. ۴۸۴.