نشانه دوئی
نشانه دوئی (انگلیسی: Doi's sign) یک نشانهٔ بالینی است که در آن رفلکس‌های رفلکس‌های عمیق تاندون را می‌توان پس از یک دوره کوتاه انقباض حداکثری عضلانی ایجاد کرد. این نشانه در بیماران مبتلا به سندرم میاستنی لامبرت–ایتون رخ می‌دهد، اما در بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی دیده نمی‌شود.[۱]
| نشانه دوئی | |
|---|---|
| تشخیص افتراقی | سندرم میاستنی لامبرت–ایتون |
| طبقه‌بندی و منابع بیرونی | |
این علامت به افتخار پزشک ژاپنی «هیتوکا دوئی»، پژوهشگر و استاد مؤسسهٔ عصب‌شناسی دانشگاه کیوشو فوکوئوکا، که نخستین بار آن را در سال ۱۹۷۸ توصیف کرد، نام‌گذاری شده است.[۲]
منابع
ویرایش- ↑ Jane M. Orient, Joseph D. Sapira. Sapira's art & science of bedside diagnosis, 3rd edition, page 610. Google books
- ↑ Doi, H; Murai Y; Kuroiwa Y (1978). "Deep tendon reflex in Eaton-Lambert syndrome". Folia Psychiatr Neurol Jpn. 32 (1): 109–13. doi:10.1111/j.1440-1819.1978.tb02784.x. PMID 207629. S2CID 7380547.
 | این یک مقالهٔ خرد پزشکی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |