نیروی دریایی

نیروی دریایی به بخشی از بدنه نیروهای مسلح کشورها گفته می‌شود، که مسئولیت حفاظت از منافع ملی کشور در محدوده آب‌های سرزمینی، منطقه انحصاری اقتصادی و آب‌های بین‌المللی را بر عهده دارند. تجهیزات نیروهای دریایی با توجه نوع مأموریت و وسعت منطقه مأموریت می‌تواند متشکل از انواع شناورهای رزمی و پشتیبانی، انواع زیردریایی‌ها، انواع بالگرد و هواپیما و انواع شناورهای بدون سرنشین باشند.

از دوران بسیار قدیم و با پیدایش قایق‌ها و کشتی‌های کوچک این نیرو در ارتش‌های باستانی شکل گرفت. پس از اختراع موتور بخار کشتی‌ها سریعتر شدند و رفته رفته این نیرو به یکی از پایه‌های ارتش‌های نوین تبدیل گشت.

پیشینه

نیروهای دریایی باستانی

نیروهای دریایی باستانی اثر فراوانی بر آنچه امروزه نیروی دریایی خوانده می‌شود، داشته‌اند. پیامد و نتایج جنگ‌ها میان نیروهای دریایی دوران باستان توسط ارتش‌های نوین بررسی شده‌اند تا تاکتیک‌های احتمالی که به پیروزی کمک می‌کنند، آموخته شود.

نیروی دریایی هخامنشی (به پارسی باستان: 𐎴𐎠𐎺, nāva)^[۱] نیروی دریایی باستانی امپراتوری پارس بود که میان سال‌های ۵۲۵ پیش از میلاد تا ۳۳۰ پیش از میلاد، خدمت‌گذاری می‌کرد. ایجاد سازمان، زیرساخت و اساس مالی نیروی دریایی هخامنشی به داریوش بزرگ نسبت داده شده‌است.^[۲] نیروی دریایی هخامنشی نخستین «نیروی دریایی پادشاهی» واقعی بود که در تاریخ پدید آمد.^[۳] سرعت کشتی‌های هخامنشی میان ۴ تا ۱۴ کیلومتر تخمین زده‌اند؛^[۴] یکی از نوآوری‌هایی که در طراحی و ساختن کشتی‌ها در دوران هخامنشیان رخ داد، ساخت کشتی‌های ۳ ردیف پارویی است؛ چنین سازه‌هایی، در نبردها سرعت و توان دفاعی ویژه‌ای داشتند.^[۴]

انواع نیروی دریایی

نیروهای دریایی دنیا بر حسب آب‌هایی که در آنها قادر به دریانوردی و اجرای مأموریت هستند به سه دسته نیروی دریایی آب‌های قهوه‌ای، نیروی دریایی آب‌های سبز و نیروی دریایی آبهای آبی تقسیم‌بندی می‌شوند.^[۵]

نیروی دریایی آب‌های قهوه‌ای: نیروی دریایی آب‌های قهوه‌ای به نیروی دریایی که قابلیت به اجرا درآوردن عملیات نظامی در رودخانه‌ها، آب‌های داخلی، خلیج‌های کم عمق و آبهای ساحلی را دارا باشند گفته می‌شود. این نیروهای دریایی معمولاً مجهز به شناورهای توپدار کوچک و انواع شناورهای گشتی می‌باشند.

نیروی دریایی آب‌های سبز: از نظر نظامی نیروی دریایی آب‌های سبز به یک نیروی دریایی گفته می‌شود که شعاع عمل آن در نزدیکی ساحل بوده و توانایی انجام عملیات در آب‌های ساحلی یا سرزمینی خود را دارد. این نیروهای دریایی مجهز به شناورهایی حداکثر تا کوروت (پاسیور) هستند.

نیروی دریایی آب‌های آبی: نیروهای دریایی آب‌های آبی قابلیت دریانوردی و اجرای مأموریت‌های مختلف در آب‌های آزاد و اقیانوسها را دارند. این نیروی دریایی قادر به حفاظت خود در برابر تهدیدات سطحی، زیرسطحی و هوایی بوده و قابلیت تداوم آماد و پشتیبانی در مسافت‌های دور را دارد.

نگارخانه

جستارهای وابسته

منابع

↑ Bachenheimer, Avi (2018), Old Persian: Dictionary, Glossary and Concordance, John Wiley & Sons, p. 198, ISBN 978-1-70537-349-1.
↑ Wallinga, H. T. (2007), "Ancient Navies, Persia", in Hattendorf, John J. (ed.), The Oxford Encyclopedia of Maritime History, Oxford University Press, doi:10.1093/acref/9780195130751.001.0001, ISBN 978-0-19-530740-5.
↑ Farrokh, Kaveh (2007). Shadows in the Desert: Ancient Persia at War. Osprey Publishing. pp. 68–69. ISBN 978-1-84603-108-3.
↑ ^۴٫۰ ^۴٫۱ «تاسیس نخستین نیروی دریایی جهان در دوره داریوش هخامنشی». ایرنا. ۲۰۱۹-۱۲-۳۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰۲۱-۰۵-۱۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۵-۱۹.
↑ سیاری، حبیب‌الله، وغلامرضا طحانی. (۱۳۹۰)، راهبردهای قدرت دریایی، تهران: دافوس آجا

این یک مقالهٔ خرد نیروهای نظامی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[1] Bachenheimer, Avi (2018), Old Persian: Dictionary, Glossary and Concordance, John Wiley & Sons, p. 198, ISBN 978-1-70537-349-1.

[2] Wallinga, H. T. (2007), "Ancient Navies, Persia", in Hattendorf, John J. (ed.), The Oxford Encyclopedia of Maritime History, Oxford University Press, doi:10.1093/acref/9780195130751.001.0001, ISBN 978-0-19-530740-5.

[3] Farrokh, Kaveh (2007). Shadows in the Desert: Ancient Persia at War. Osprey Publishing. pp. 68–69. ISBN 978-1-84603-108-3.

[:0-4] ۴٫۰ ^۴٫۱ «تاسیس نخستین نیروی دریایی جهان در دوره داریوش هخامنشی». ایرنا. ۲۰۱۹-۱۲-۳۱. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰۲۱-۰۵-۱۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۵-۱۹.

[5] سیاری، حبیب‌الله، وغلامرضا طحانی. (۱۳۹۰)، راهبردهای قدرت دریایی، تهران: دافوس آجا

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]