رامیان: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
ویژگی پیوندهای پیشنهادی: ۳ پیوند افزوده شد.
برچسب‌ها: برگردانده‌شده ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۷۸:
 
== مردم ==
مردم رامیان و روستاهای کوهپایه و کوهستانی آن به [[زبان فارسی]] و ترکی صحبت می‌کنند. زبان [[مردمان ترک‌زبان]] رامیانی [[ترکی قزلباشی]] است که در درجه اول دارای ریشه‌ای مشترک با [[ترکی خراسانی]] (گرایلی یا قرائی) و آنگاه با [[ترکی استانبولی]]، آذریترکی آذربایجانی و ترکمنی است. روستاهای کوهستانی این شهرستان به زبان فارسی سخن می‌گویند و زبان فارسی را با گویش بازمانده از گویش ایالت کهن گرگان (یا [[جرجان]]) با گرایشی از [[گویش گرگانی]] موسوم به کوهستانی سخن می‌گویند؛ که هم‌اکنون نیمی ازشهررامیان همین مردمان فارس زبان می‌باشند که از روستا به شهر کوچ کرده‌اند و بیشتر به شغل دامداری، کار در معدن ذغال‌سنگ، کشاورزی و کار در مشاغل دولتی مشغولند.
 
ترکان منطقه برای همکاری باشیعیان منطقه در قبال ازبکان و ترکمن‌ها به دستور صفویان، در «کالپوش» (در [[شهرستان میامی]]، استان [[سمنان]]) و نقاطی دگر از جمله مناطقی از خراسان، مانند بجنورد، شیروان، بام صفی‌آباد، جغتای، [[تربت حیدریه]] و… مستقر شدند. هرچند گستردگی گرایلی‌ها یا قرائی‌ها، [[استان‌های خراسان]]، گلستان، سمنان، [[آذربایجان غربی]] و کرمان را در بر می‌گیرد اما دسته‌ای از آن‌ها در زمان پخش ایل‌ها در زمان [[شاه عباس صفوی]] وارد رامیان می‌شوند. آن‌ها در ادوار آتی وارد مکانی با نام «کهنه رامیان» شدند که ویرانه‌هایی از آن، در شمال غربی رامیان فعلی، در غرب و جنوب غرب زمین‌های پرآب و حاصلخیز (آیش) و همچنین اطراف روستای «قره قاچ» تا «دره بیژن»، دشت توران و حوالی دامنه کوه «بلندجار» باقی مانده‌است؛ ولیکن به فرمان [[حسین قلی]] خان قاجار به رامیان تازه یا همین رامیان کنونی کوچیدند.